ديوان وحشي بافقي

کعبه گل در مزن بر در دل حلقه کوب
زين نگشايد دري مقصد اقصا طلب

عرض تمنا مکن از در دونان دهر
آب رخ هر دو کون از در مولا طلب

مهرش همه ساله در رکابست
ماهش همه روزه در عنان است

در ساحت امن او جهاني
از کاهش عمر در امان است

دارم از شش جهت آوازه حرمان در گوش
همچنان در ره اميد دو چشمم چار است

در نظر حزم ترا آمده چون آتش طور
نور آن آتش موهوم که در احجار است

در ازل جز به دعاي تو صفيري نکشيد
وين نوا تا ابدش تعبيه در منقار است

ماهي که در معامله مهرش آفتاب
در ذروه کمال خود از ذره کمتر است

کي در مداد سر نهدش وصف ذات غير
کلکي که در زلال مديحت شناور است

خون سرگشته اي که در نگري
همه در گردن سنان باشد

تيره ابريست کلک من که مدام
در ثناي تو در فشان باشد

ليک در حد ذات چون نگري
فرق بسيار در ميان باشد

بيت معمور من که در بامش
کلک در پاش ناودان باشد

ز عدلت در زواياي زمانه
عقاب و صعوه در يک آشيان باد

نيايد جوهري را در نظر گنجينه قارون
يکي زان گوهر پر قيمتش گر در دکان باشد

گر مرتب گردد اين اسباب در کم فرصتي
بشنوي کز من چها در دهر يابد انتشار

در پناه پاس او روشن بماند سالها
در ميان آب همچون ديده ماهي شرار

ايمني در ملک تا حديست کز انصاف او
آشيان گيرند مرغان در ميان رهگذار

گر ز راي روشن او پرتو افتد در جهان
حامله خورشيد زايد در سواد زنگبار

باد گويي اسب شترنج است مانده در عري
در بساط بازي آن عرصه گردد راهوار

صحت شاه و خلعت شاهي
آن در آمد ز بام و اين از در

در قرانهاش سد خطر ور غم
در نظرهاش سد ضرر مضمر

رو نهفته ز چشم نا محرم
در روم بزم شاه را از در

گر مهر در تو کج نگردد بشکند سپهر
در ديده آن خطوط شعاي چو نشترش

مقيم کشتي نوح است در دم توفان
کسي که ساخته چون مرغ خانه در خاشاک

ترا هواي دري در سر است و سرگرمي
که در سرش رودت سر چو مثقب حکاک

در حديث مدعي رنگيني شعرم کجاست
کيست کاين رنگش بود در گلشن اشعار گل

شد بهار و چشم بيمار غمم در خون نشست
در بهاران بوته گل بردمد ناچار گل

تا بهار آمد در عشرت بر ويم بسته شد
کو ببازد بر در خوشحاليم مسمار گل

در بيان حال گفتن تا بکي بلبل شويم
در دعا کوشيم گو دست دعا بردار گل

در مضيقي چو تنگناي قلم
شده باريک در خزيده چو نال

عزمت آنجا که شده در مدد ناصيه صلب
ريشه در آهن و فولاد فرو برده نهال

گر کند خصم تو در آينه آن روي کريه
از رخش در پس آيينه گريزد تمثال

به تنگناي رحم از جدايي در تو
نشسته در پس زانوي حسرتند اطفال

مکث زر پيش تو چون مکث جنب در مسجد
هست در مذهب مفتي سخاي تو حرام

گشته در لاله ستان داغ دل لاله عيان
همچو هندو که در آتشکده گيرد آرام

تاکند در کار بلبل چون رسد هنگام کار
شاهد گل زهر پنهان کرده در زير نگين

در دهن تيغ و کفن در گردن از ديباي چرخ
موکشان آرند زيرش از حصار چارمين

طبع معني آفرينت در فشاني مي کند
آفرين وحشي به طبع در فشانت آفرين

ز خوف قهر تو اشرار در عذاب حجيم
به ياد لطف تو احرار در نعيم جنان

رفته زهرا عصمتي در خلوت آل رسول
کامده آل علي از فرقت او در فغان

که هر جا سحر ساز نکته پردازيست در عالم
ز عرياني بود در جامه رندان چوپاني

چيزي که از بلاد عراق آمدش به دست
آورد و در ديار جرون در زمان فروخت

در اظهار انعام حکام بافق
سخن بر لب و گريه ام در گلوست

دراين انديشه خفتم ديدمت در خلوتي تنها
قدح در دست و مي درسر، صراحي پيش زانويت

شوند جنبش و آرام جمع در يک جسم
تصالح ار طلبي در ميانه اضداد

فتد در آينه گرعکس راي انور تو
به هيچ وجه نگردد در آب رنگ پذير

آرد در خم ،برنج در انبان
گوشت بر سيخ و روغن اندر مشک

در آن ساعت حکيمي در گذر بود
مرا چون ديد زانسان گشت خندان

نفس ظاهر که در برون در است
کي ز حال درونيش خبر است