ديوان صائب

نگه خون گشت در چشمم زبس ناديدني ديدم
الهي هيچ کس آيينه در بازار نگشايد!

در ته خاک همان گردش خود را دارد
آسيايي که در او آب بقا مي افتد

شيون دل بود از چشم، که در خانه صدا
دايم از رهگذر حلقه در مي پيچد

مانع رزق مقدر نشود در بستن
در رحم روزي اطفال مهيا گردد

هرکه قانع به در دل نشود از درها
از پريشان نظري حلقه هر در گردد

آه مظلوم اثر در دل ظالم نکند
در سيه خانه کجا دود نمايان گردد؟

سخن عشق کند در دل افسرده اثر
مرده در گور اگر زنده به تلقين گردد

چشم خورشيد که در خيره نگاهي مثل است
در گلستان تو پوشيده نظر مي گردد

در شکرزار قناعت نبود تلخي عيش
خاک در حوصله مور شکر مي گردد

صائب آن کس که بود خواب گران در بارش
در بيابان طلب سنگ نشان مي گردد

شمع در جامه فانوس نماند پنهان
هرچه در دل بود از جبهه عيان مي گردد

صبر در عشق ز دلها سفري مي گردد
کوه در راه طلب کبک دري مي گردد

عشق گرديد هوس در دل سودا زده ام
ديو در شيشه عشاق پري مي گردد

سخن پاک بود در طلب سينه پاک
که گهر در صدف پاک گهر مي بندد

کار چون در گره افتد به دعا دست برآر
شانه در عقده گشايي يد طولي دارد

مي در آن لعل گهربار تماشا دارد
آب در گوهر شهوار تماشا دارد

چشم پرکار تو در پرده بيانها دارد
در تبسم لب جان بخش تو جانها دارد

چند در صومعه محشور بود با پيران؟
آن که در کوي خرابات جوانها دارد

حسن در خانه زين جلوه ديگر دارد
در نگين خانه، نگين جلوه ديگر دارد

در ته پرده ز جوهر بودش چين جبين
گر چه آيينه در خانه بازي دارد

تو که در خانه آيينه نداري آرام
در دل و ديده من خانه کجا خواهي کرد؟

صائب از وادي در يوزه دلها مگذر
که پريشان نشد آن کس که در دلها زد

هرکه در دامن ارباب نظر دست نزد
غوطه زد در دل دريا، به گهر دست نزد

نيست در کار، شتاب اينهمه در سوختنم
با سپند آتش سوزان نفسي مي سازد

در حريمي که گل روي اياغ افروزد
خار در ديده آن کس که چراغ افروزد