هيلاج نامه عطار

زو صفت مانده ام حيران و سرمست
اناالحق ميزند در بود تو دست

تو خورشيدي و من ذاتم حقيقت
که مي بينم در اينجا ديد ديدت

تو خورشيدي که بودت آشکار است
عيان تو تمامت در نظار است

در اين آيينه ديدم من جمالت
شدم گويا من از شوق وصالت

در اين آيينه ديدستم ترا من
که آيينه ز نور تست روشن

در اين آيينه چون شمعي فروزان
تو اين آيينه اينجاگه بسوزان

در اين آيينه گفتستي اناالحق
هر آئينه چو خود ديدي تو مطلق

در اين آيينه هر آيينه داني
که بنمائي همه راز نهاني

در اين آيينه پيدائي و پنهان
نمائي هر زمان راز دگر بيان

دل پاکيزه مي بايد درين راز
که تا بيند رخت در آينه باز

هر آيينه جمالت بي نشان است
در آيينه چنين شرح و بيانست

هر آيينه توئي و مي ندانند
فتاده در دوئي و مي ندانند

چو آگاهي منصور است از تو
از آن در جمله مشهور است از تو

تو شاهي جمله اينجا در گدائي
ترا خواهند و با تو آشنائي

تو شاهي در حقيقت من گدايم
که با ديد تو اينجا آشنايم

تو شاهي در حقيقت بنده خود
بنور خويش کن تا بنده خود

خبر دارم که در آيينه جاني
نمائي مر مرا راز نهاني

از اول تا ب آخر ذات پاکي
نموده روي در ذرات خاکي

ز آغازت خبر او يافت اينجا
که شد در بودت اينجاگاه يکتا

منم جام تو خورده در حقيقت
زمستي دم زده اندر شريعت

اگر مستم تو هشيارم کني باز
تمامي در درون ناز خود راز

اگر مستم من از ديدار رويت
از آن افتاده ام در گفت و گويت

اگر کامم دهي اينجا ب آخر
کني در بود خود پيدا ب آخر

اگر من مست و هشيارم هميشه
در اينجا گه ترا يارم هميشه

بده ساقي دگر جامي که مستم
بت خود را در اين مستي شکستم