هيلاج نامه عطار

اگر امروز بيني روي جانان
بماني تا ابد در کوي جانان

وصالي بخش جانت را درينراه
که تا بيند در اينجاگه رخ شاه

وصالي بخش جان مانده در غم
که تا اينجا به بيند يار همدم

وصالي بخش جان از ديد جانان
که بيند در يقين توحيد جانان

وصالي بخش تا جان راز بيند
همي نقاش در خود باز بيند

وصالي بخش جانت در سوي دل
که تا با دل شوي از يار واصل

وصالي بخش جانرا در وفايت
که تا مي بنگرد ديد لقايت

تمامت از تو پيدا و تو از خويش
حجابي از جمال آورده در پيش

چنان در جستجويت عقل مانده
که دست از جان و از دل برفشانده

رخي بنماي و جان بنما بشادي
که جانرا در دلم دادي بدادي

رخي بنماي تا جان برفشانم
که جز اين نيست در عين روانم

چو شور است اينکه در بازار عشق است
نگر منصور بين بردار عشق است

چه شور است اينکه در جان جهان است
مگر منصور بين عين العيان است

چه شوراست اين مگر صاحب فرانست
که در گفتار کل عين العيانست

چه شور است اين بگو تا من بدانم
ز شو و گفت در روي جهانم

چه شور است اينکه در درياي عشق است
مگر منصور ناپرواي عشق است

توئي ايذات بيچون در يقين تو
يقين مي بينم از عين اليقين تو

توئي منصور ورنه او که باشد
بجز تو در جهان جز او که باشد

توئي منصور در ديدار اينجا
نمودار از تو پرده دار اينجا

توئي منصور در عين العياني
نموده کل ز خود راز نهاني

نبودم بي توام من يکدم ايدوست
کنون مي بينمت چون مغز و در پوست

ترا من جان شيرين دانم ايدل
که مقصود مني در هر دو حاصل

خريداري تو مائيم از دل و جان
که در راهت ببازم ديده و جان

ازان تست اين هم در حقيقت
سخن کي باز گويم از طيعت

طبيعت شد خجل در گفتگويت
از آن مي ميرم اندر آرزويت