هيلاج نامه عطار

بنام و ننگ در مکري بمانده
ز سر عشق يک نکته نخوانده

اگر رويت حقيقت در خدايست
ابا او باش کو خود رهنمايست

طمع زين ناگهان آخر ببر تو
شنو اين نکتهاي همچو در تو

بجز حق اينهمه باطل شناسم
از اينان کي در اينمعني هراسم

چو ذات حق در ايشانست موجود
مرا آن ذات بد از جمله مقصود

که چندي درميانه اينچنين اند
گمان در پيش کرده بي يقين اند

درين ره مر مرا داده است تحقيق
همي بينم در اينجا اهل توفيق

مر اين اسرار ايشيخ جهان تو
هميگويم که هستي در ميان تو

نميدانند هر چندي سر از پاي
رموز ما در اينجاگاه بگشاي

حقيقت ديده ام هم مغز و هم پوست
اگرچه در حقيقت اينهمه اوست

نظام کار عالم ار بدانست
که نيکان را عياني در عيانست

چنين افتاده از شرع در فرع
که تا تو بازداني اصل با فرع

که ره بسبوده ايد اندر خدائي
شما را مي نه بينم در خدائي

ز عزلت يافتم اسرارها کل
از آنم در همه ديدارها کل

اگر عزلت گزيني همچو عنقا
تو در خلوت شوي ايشيخ يکتا

اگر عزلت گزيدي در خودي تو
برون آيي ز نيکي و بدي تو

جهان و هر چه در روي جهان است
همه از ذات حق عکسي عيان است

جهان بيگانه دان ايشيخ اينجا
در آن ديوانه دان شيخ اينجا

جهان بگذار شيخ و در نهان شو
چو کردي پشت بر وي جان جانشو

جهان بگذار شيخ و راستي کن
ز ديد او نظر در کاستي کن

جهان بگذار تا جاويد گردي
تو در عين عيان خورشيد گردي

جهان بگذار و در يکي قدم زن
وگرنه راه مردان قدم زن

ره مردان طلب تا ديد يابي
عيان ذات در توحيد يابي

ره مردان طلب تا در نمودت
نمايند از حقيقت بود بودت

ره مردان طلب در شادکامي
چرا اندر پي ننگي و نامي