هيلاج نامه عطار

مکن هستي و در عين ادب باش
مکن اسرار ما ايشيخ دين فاش

تو گر اينجا خوري از خود بميري
ولي در ذات من هرگز نميري

ادب داران ما در عين تقوي
مرا ديدند اندر عين دنيا

ادب داران ما دو خود رسيدند
جمال ما در اينمعني بديدند

ادب داران ما واقف نبودند
يقين در عشق ما واصف نبودند

صفات ذات ايشان جمله مائيم
که در ايشان جمال خود نمائيم

کسي کز ما در اينجاگاه دم زد
حقيقت کام ديد از ما چو بستد

خداوند نهان و آشکارم
که در هر جايگه بي گفت يارم

يکي داند مرا در بي نيازي
کنم او را حقيقت کارسازي

يکي داند مرا در جمله پيدا
من او را باشم اينجاگاه پيدا

يکي داند مرا در پادشاهي
ورا بخشم من او را دستگاهي

چو مقصود تو اندر اصل مائيم
که بود خويش در کل مينمائيم

حجابت دور گردانم در اينجا
که من درد تو و درمانم اينجا

دوا کن درد و بنگر در درونت
که بنموده است يار رهنمونت

دوا کن درد و بنگر در رخ يار
که درمانت شود کلي پديدار

تو تا واصل نگردي در بر يار
دواي درد کي آيد پديدار

دواي درد تو ديدار يار است
که در جان و دل تو آشکار است

دواي درد تو اويست بنگر
که در تو هست اينجا يار ناظر

دواي درد تو اويست الحق
که اينجا ميزند در تو اناالحق

به از ايندم دم ديگر دهد دست
که در ديدار تو ياراست سرمست

به از اين دم که جانانست با تو
يقين در پرده اعيانست با تو

تو با ياري و يار اينجاست پيدا
ترا در جان نموده روي زيبا

از آن در درد ياري زار و مجروح
که ني دل بيني اينجاگاه و نه روح

دوايت آنزمان آيد ز توحيد
که در يکي شوي از عين تقليد

دوايت آنزمان باشد که در ذات
حقيقت محو آري جمله ذرات