هيلاج نامه عطار

که آتش بينم و منصور درهم
حقيقت سوز او در من دمادم

دمادم هستم و يکذره در نيست
بر من هست اندر نيست يکيست

وصال احمدم در جانست پيدا
مرا آن ماه و خور تابانست اينجا

محمد رهنماي من در اين سر
بود کو کرد سر م جمله ظاهر

سراپايم از او در غرق نور است
دلم از نور او عين حضور است

حضور و نور من از مصطفايست
مرا او در درون جان صفاي است

چنان در مهر او مجروح ماندم
که جسمم رفت کلي روح ماندم

اناالحق گفتم و جان رفت ديگر
همه ذرات من شد در يقين خور

منم خورشيد و ذره پاي کوبان
وصال ما در اينجاگاه جويان

چنان شد مست منصور اندرينراه
که مي بيند عيان در خويشتن شاه

بچشم من بجز جانان پديدار
نمي آيد در اينجا بر سر دار

منم اسرار لاهوتي در اين سر
که اندر قاف قربت گشت ظاهر

در خود ما گشادستيم به تحقيق
دهيم آنرا که ما خواهيم توفيق

کجا يارد زد از ما عقل کل دم
که در ما مي نگنجد عقل آدم

تو از ما زنده در عين صورت
ترا بخشيده ايم اينجا حضورت

تو از ما زنده در حضرت ما
زماني باش اندر قربت ما

نمود بود ما در تست موجود
از آن اينجا ترا هستيم معبود

منزه بين مرا در جسم و جانت
که بنمايم همه راز نهانت

ترا اين عز و دولت هم زما هست
که جسم و جان تو در ما بقاهست

ار در بندگي ما را بداني
ترا بخشيم ما صاحب زماني

چو آيي در خراباتم ز هستي
چو نوشي جرعه از خود پرستي

چو آيي در خراباتم يقين تو
بجز من هيچ اينجاگه مبين تو

چو آيي در خراباتم فنا گرد
که گردانم ترا اندر فنا فرد

چو آيي در خراباتم چو مردان
يکي باش و رخ از هر سو مگردان

چو آيي در خراباتم مرا بين
درون خويش بيچون و چرا بين