هيلاج نامه عطار

اگرچه سالک خوب ظريف است
دمادم در همه کاري لطيف است

ممان در عقل گر تو مرد راهي
وگرنه اندرين منزل بکاهي

چو عشق خانه آمد در خرابي
ز بيت او بتابد آفتابي

تو اندر عشق شو محو هوالله
دمي زن هر زمان در ماسوي الله

در ايمان کوش اندر جام مستي
چو بشکستي ز خويشت بازرستي

تو تا با خويش باشي در ميانه
کجا بيني خدائي جاودانه

برون از تست هم با تست الحق
خداوندت زند در خود اناالحق

تو هستي اينزمان در جسم و جانت
نظر کن هستي کون و مکانت

بدان قدر خود اينجا گه چو عشاق
که هستي جوهري در جزوو کل طاق

از آگاهي در اينجا گاه برخور
تو محبوب شهي از شاه برخور

کساني کاندرينره مست اويند
از آن در مستي کل هست اويند

دمي در بيش بيني راهبر تو
مرو از بود خود اينجا بدر تو

که با عشقت در اينجا راز باشد
کسي بايد که او دمساز باشد

بود کارش همه رندي و مستي
گهي در ظلمت و گه بت پرستي

که داند سر عشق اينجا تمامي
گهي در پختگي و گاه خامي

کمال عشق آندم باز بيني
که در يکي تو او را راز بيني

نه چندانست وصف او حقيقت
که بتوان يافت در عين طبيعت

همه يکي نگر در حضرت ذات
چه خورشيدت يکي چه عين ذرات

همه يکي است اينجا در حقيقت
ولي نادان و وي بيند طبيعت

همه اينجاست يک يدر دم يار
در اينجا آمده از وي پديدار

چنان منصور در عشق است سرمست
که خود شد نيست مي بيند بکل هست

چنان در عشق موصوفست منصور
که مي بيند وجود خود همه نور

چنان در عشق منصور است واصل
که عالم جملگي جسم است و او دل

چنان در عشق شاها زار و مستم
که جام پر مي اينجا گه شکستم

چنان در عشق شيخا بردبارم
که محکوم اندر اينجا نزد يارم