ديوان صائب

شکر لعل لبش در تلخي دشنام مي پيچد
زشيريني زبانش بوسه در پيغام مي پيچد

چنين کز درد پيچيده است افغان در دل تنگم
کجا آوازه ناقوس در بتخانه مي پيچد؟

اگر در تيغ باشد آب، در درياست جولانش
جدايي عاشقان را مانع ديدار کي گردد؟

زبان چرب چشم شور را در چاشني دارد
نمک در پرده هاي ديده بادام مي گردد

نواي عشقبازان گرميي در چاشني دارد
که طوطي در ني افسرده، شکر را به جوش آرد

مکن استادگي در بيع يوسف چون گرانجانان
که در مصر اين متاع ناروا بازارها دارد

نظربازي که چشم پرخماري در نظر دارد
هميشه مستي دنباله داري در نظر دارد

زحرف توتيا و سرمه گردد آب در چشمش
کسي کز رهگذار او غباري در نظر دارد

لب خوش بوسه اي در تنگناي حيرتم دارد
ميان نازکي در پيچ و تاب غيرتم دارد

اگر نه روي گرم کارفرما در نظر باشد
که در شبها چراغي پيش دست کوهکن دارد؟

اگرچه لاله من ريشه در خاک چمن دارد
زوحشت برگ برگم داغ غربت در وطن دارد

دل رنگين لباسان تيرگي را در کمين دارد
حناي دست زنگي هند را در آستين دارد

خوشم در زلف با نظاره صبح بناگوشش
که ايمان مرا در کافرستان تازه مي دارد

گذارد بي سروپايي در آتش نعل سالک را
گهر در بحر آسايش زغلطاني نمي دارد

گرفتم چون شرر در سينه خارا نهان گشتم
مرا در پرده نور شعله ادراک نگذارد

زخورشيد درخشان است نعل سايه در آتش
زهي غافل که جا در سايه بال هما گيرد

شکر در آب گوهر لعل خندان تو اندازد
تبسم شور محشر در نمکدان تو اندازد

اگرچه در حريم اهل تقوي شمع محرابم
همان دل در هواي گوشه ميخانه مي سوزد

اميد دستگيري دارم از رهبر در آن وادي
که خار از سرکشي در دامن رهرو نياويزد

زحيرت همچنان در وادي سرگشتگي محوم
اگر در هر قدم خضري پي ارشاد برخيزد

نبيند زرد رويي در خزان از تنگدستيها
در ايام خزان هر کس مي گلرنگ مي ريزد

ندارد جز گرفتاري ثمر آميزش خوبان
گره در کارش افتد رشته چون در گوهر آويزد

سرآزاده اي چون سرو هر کس در چمن دارد
در ايام خزان پيرايه گلزار خواهد شد

ندارد در حريم قرب ره آيينه رويان را
ميان عشقبازان هر که آهش در جگر باشد

در آغوش حريم وصل هجران مي کشد عاشق
که چشم شرمگينان حلقه بيرون در باشد