هيلاج نامه عطار

ره تو کرده ام تا درگه تو
منم امروز جانا در ره تو

تو اي دلدار و در دل راز گوئي
تو اي نطقم که هر دم باز گوئي

زمين و آسمان اينجا طفيل است
ملک با آدمي در جنب خيل است

حقيقت در يقين دانم خدايت
که مي بينم به هر چيزي لقايت

لقايت در همه ظاهر نموده است
مرا ديدار تو آخر نموده است

تو جاني از همه اينجا مبرا
حقيقت در نهان جمله پيدا

چنينش مدح گو تا ره بري تو
که در ديدار کل پيغمبري تو

چنانش مدح کردي در دو عالم
که تا بنمايمت ديدار مردم

چنينش مدح گو تا با او اينجا
ترا در جان درينجا گاه پيدا

بجز رويش مبين اينجا تو در تن
که گرداند ترا چونماه روشن

بجو رويش مبين اينجا تو در جان
که ديدارت کند اينجاي اعيان

بجز رويش مبين اينجا ز ذرات
که گرداند ترا در جملگي ذات

بجز رويش مبين تا در عيانت
نمايد بيشکي جان و جهانت

تو او را باز دان چون يار کل اوست
حقيقت در همه ديدار کل اوست

ز ديدش هر که در اينجا يقين شد
چو منصور اندر اينجا پيش بين شد

از آن من پيش بين واصلانم
که جز او در اناالحق مي ندانم

از آن من در يقين ديدار دارم
که چون او مونس و غمخوار دارم

مرا با شرع او جان در ميانست
ابا ديدش چه جاي ديد جانست

حقيقت چون تو ياري پس چه جويم
تو در جان مني پس باز گويم

يقين بشناس احمد در شريعت
که آخر باز داني از حقيقت

هر آنسالک که بيند جمله احمد
شود در عشق منصور و مؤيد

در او زن اگر مرد رهي تو
اگر از ديدش اينجا آگهي تو

تو گر شيخا دم بسيار گوئي
در اين منزل تو ديد يار جوئي

بجز احمد در کس را مزن باز
ز احمد گرد اينجا گه سرافراز

سرافرازت کند گر در ره او
چو من باشي حقيقت آگه او