هيلاج نامه عطار

چو با گنجست ايندم در حقيقت
طلسم بود بشکست و طبيعت

چو جانان روي در پرده نموده است
دگر اين پرده از رخ برگشوده است

جمالش با جلال اينجا نموده است
مر او را جزو و کل در سجود است

بت خود خورد کرد اينجا بزاري
که در اسلام دارد پايداري

چو دين عاشقان شد ظاهر او
که ميداند در اينجا که سر او

به اول شيخ اين خرقه بسوزم
در آخر خرقه ديگر بدوزم

که همچون من شود در آخر کار
حقيقت خرقه بيند هفت پرگار

همه يکي شود اندر بر يار
تو باشي در همه اشيا پديدار

وصال آنلحظه باشد در حقيقت
که يکسان گردد اين ديد طبيعت

که خواهد شد در اينجا جسم اينجا
عيان بوده حقيقت اسم اينجا

حقيقت صورتي بر هيچ بد آن
چو ديدم من در آخر هيچ بد آن

همه در حکمت صورت عيان است
نميداند که چيزي مي ندانست

ز نور سر قرآن آفرينش
پر از خورشيد و بر در عين بينش

ابي صوت و بي حرفست ديدار
در او بيند حقيقت صاحب اسرار

حقيقت شيخ قرآن ذات الله
صفات پاک او در قل هوالله

بجز هو نيست چيزي در حقيقت
که هو آمد يقين ذات شريعت

اگر قرآن نبودي رهبر اينجا
که بگشادي مرا بيشک در اينجا

ز قرآن هر چه گوئي ذات آنست
که در قرآن يقين عين عيانست

اگر از وصل من خواهي در اينجا
که قرآن کرد جان را واصل اينجا

اگر در وصل قرآن بوي بردي
چو منصور از حقيقت گوي بردي

حقيقت شيخ با قرآن مرا راز
بود زانم در اينعالم سرافراز

تو اسرار محمد شيخ ديدي
اگر او يافتي در کل رسيدي

دگر چون او نيايد سوي دنيا
همه مقصود بد در کوي دنيا

در اين بازار تو ايشاه عالم
دم تو ميزنم ظاهر دريندم

توئي مقصود ما اينجا طفيل است
هزاران به ز من در کوي خيل است