هيلاج نامه عطار

ترا گنجست پيدا در بن چاه
چه گويم چون نه از گنج آگاه

اگر آگاه گنجي در جهان تو
به هر جانب مباش اينجا جهان تو

اگر آگاه گنجي در بر دوست
حقيقت دان که گنجي اوست از دوست

ترا گنجست داده شاه و بنگر
وليکن در دل آگاه بنگر

کسي داند که در کل پيش بين است
که اين گنج اليقين عين اليقين است

دم عشقست ايشيخ گزين تو
دريندم آن دست در خود ببين تو

در اينجا اصل اينست ار بداني
حقيقت وصل اينست ار بداني

همه شيخست اينجا سر اسرار
که ميگويم در ايندم از دم يار

همه از شرع ميگويم در ايندم
زدستم هر دم از عين اليقين دم

از ايندم آنچه گم کردي بجوئي
که بيشک تو ازين در گفت و گوئي

هر آنکو وصل ميخواهد که يابد
دمادم در سوي ايندم شتابد

همه زيندم در اينجا زنده بنگر
چو خورشيد است دم تابنده بنگر

همه ذاتست در عين صفت او
نمايد نقشها از هر صفت او

همه جويان اين جان حقيقت
ولي او نيست در بند طبيعت

طبيعت شيخ هم اينست در اصل
وليکن اينزمان زو يافته وصل

طبيعت تا نيندازي در اينجا
که خواهد شد فناي محض اينجا

همه جانست اينجا کاه و تن نيست
بمعني جملگي در اصل يکي است

از آن سر شريعت با کمال است
که عقل از ديدن اين در وبالست

دل اينجا شيخ آئينه است بنگر
که ديدارش در آيينه است بنگر

فنا باشد چو شد محو فنا او
شود در محو في الله او بقا او

زهي گنج الهي گشته پيدا
نمي يابد کسي او را در اينجا

کنون ما گنج خود کلي فشانيم
که در عين اليقين گنج عيانيم

مرا مقصود از هر سر در اينجا
که کردم شيخ بر تو ظاهر اينجا

مرا مقصود اين بد در فنايش
که روشن گردد اينجاگه لقايش

وصال عاشقان در قيل گشته است
از آن منصور از سر بر نگشته است