ديوان صائب

در تجرد رشته واري از تعلق سهل نيست
سوزني در راه عيسي سد آهن مي شود

شوخترشد چشم مست يار در دوران خط
گرچه در فصل بهاران خواب سنگين مي شود

سيل را خاشاک در زنجير نتواند کشيد
در بهاران بند از ديوانه مي بايد گشود

بستگي کفرست در آيين واصل گشتگان
از کمر زنار در بتخانه مي بايد گشود

عشق نارس بود تا در شيشه افلاک بود
اين شراب خام آخر در کدوي من رسيد

وقت مجنون خوش که پا در دامن صحرا کشيد
در سواد اعظم چشم غزالان واکشيد

پاي در دامان تسليم و رضا بايد کشيد
اطلس افلاک را در زير پا بايد کشيد

در دل شبها به عذر روسياهي گاه گاه
قامتي چون شمع در محراب مي بايد کشيد

در سياهي مي کند مي کار آب زندگي
در دل شبها شراب ناب مي بايد کشيد

آه ازين غفلت که در آغوش دريا هر نفس
گردني در انتظار بحر مي بايد کشيد

تا تواني آرميدن در زمستان زير خاک
در بهاران دانه اي چون مور مي بايد کشيد

بزم چون پرشور باشد مطربي در کار نيست
باده در گلبانگ نوشانوش مي بايد کشيد

خودنمايي راست صد زخم نمايان در کمين
در هواي تير، گردن چون نشان نتوان کشيد

سنگ نااهلان درستي در سراپايم نهشت
وقت مجنون خوش که پا در دامن هامون کشيد

چشم شرم آلود هجران مي کشد در عين وصل
ديده بادام در آغوش شکر شد سفيد

در جواب تلخ دادن ترشرويي مي کنند
چون شود در عهد اين بي حاصلان سايل سفيد؟

ماهرويان بس که در هر کوچه جولان مي کنند
ماه نتواند شدن صائب در اصفاهان سفيد

با گرانان صائب از راه سبکروحي در آي
بيشتر از چوب مي دارد در سنگين کليد

در شمار خودفروشان است در بازار حشر
کشته اي کز دست و تيغش خونبها دارد اميد

در غريبي مي نمايد خويش را فکر غريب
بوي گل را در برون گلستان بايد شنيد

اين غزل را تازه صائب در قلم آورده است
در نوشتن دوستان بر يکدگر سبقت کنيد

فصل گل در خانه بودن عمر ضايع کردن است
با حريفان موافق روي در بستان کنيد

سرايت مي کند آه ضعيفان در قوي حالان
نبخشايد به شيران برق چون در نيستان افتد

به ناسازي سري در حلقه سوداييان دارم
که در مغز آتشم از روغن بادام مي افتد

در آن محفل که دلهاي سخنگو روبرو باشد
زخاموشي گره در رشته صحبت نمي افتد