هيلاج نامه عطار

ترا آنجا کمال عشق شاه است
چو غم داري چو شه در بارگاهست

چو فرمودت ترا در عين فرمان
ببر فرمان او خود را مرنجان

همه در دل شناس و دل عيان بين
درون جان جمال بي نشان بين

تو چنديني چرا خود دوست داري
به مغزي در حقيقت پوست داري

ترا مغز است و در خود ماندي ايدوست
از آن مغزي نديدستي بجز پوست

ز بحر وصل جانها بيقرار است
مکان وصل در دارالقرار است

همه گفتارها از بهر اين است
که در مردن يقين عين اليقين است

در اينجا دايما عين وصالست
که اينجا خانه رنج و وبال است

در اين محنت سراي عالم کل
کجا آيد مراد کل بحاصل

خوشستي زندگاني و کشستي
اگر نه مرگ ناخوش در پي استي

مراد اينجا تمنا دان حقيقت
در او پنهان و پيدا دان حقيقت

دل و جان در بلاي قرب جانانست
چنين اسرار گفتن کي چنانست

نظر در کار اين کردم بيکبار
نداند اين سخن جز صاحب اسرار

جهان و هر چه در هر دو جهانست
نيرزد پر کاهي گرچه جانست

بجز جانان در اينعالم نداني
به بيني گر تو هم صاحب يقيني

چنان ديدند در اينجايگه باز
که گوئي جان ايشان بد يکي راز

رهي دور است و بس راهيست مشکل
که يار در رفت آنجا سوي منزل

چه سرما و چه گرما در فقيري
بر عاشق يکي باشد اسيري

ز صورت دان وگرنه فقر يار است
در او اسرارهاي بيشمار است

اگر فقر و فنا خواهي در اين راز
تکبر از نهاد خود بينداز

ترا اينجا براي عجز آورد
که تا باشي در اينجا صاحب درد

همه در خود خداوند جهان بين
به هر چه اندر به بيني جان جان بين

عمل کن تا ستاني مرد کارت
عمل باشد در اينجا يادگارت

عمل کردند مردان اندرينراه
بترس از آه موري در بن چاه

عمل چون هست در علمت عمل کن
پس از علم و عمل اسرار حل کن