هيلاج نامه عطار

تو ميداني که دانائي در اسرار
توي از خاطر موري خبردار

تو دانائي که در خاطر چه دارم
بنزديک تو چون پاسخ گذارم

توي اول توي آخر چه گويم
که در ميدان حضرت همچو گويم

چو نزد دوست صاحب راز گرديد
در آنجا سجده کرد و باز گرديد

به هر پرده که ديگر در نظر بود
ز جانان باز صاحب رازتر بود

نخواهد شد ترا بيرون ازين باب
بحق گيسويت کو بود در تاب

اميد من توي در هر دو عالم
نظرها ميکني بر من دمادم

فنا گردان مرا از بود خويشم
که ديدم در فنا معبود خويشم

فنا خواهد بدن اول بقاام
از آن پيوسته در عين فناام

در آخر اين بود ما را سرانجام
بيايد خوردن آخر جمله آن جام

لدني بودش آن پاکيزه گوهر
بکل علم محمد بود او در

که در مردي سر و جان را ببخشيد
که اندر کل عالم جمله حق ديد

چو او ديگر نباشد در جهان مرد
که کرده است آنچه او با قلعه کرد

چگويم وصف حيدر به ازين من
که حيدر کرد در کل پيش ازين من

ترا خوانده است شير اينجا خداوند
که شيران جهان کردي تو در بند

وصال حب حيدر به ز گنجت
وگر نه بعد از اين در دست رنجت

علي را اين چنين نتوان ستايش
نمودارش کنم در جان فدايش

گذر کن از تماشا گاه زنهار
وگرنه در بلا ماني گرفتار

موافق باش با اهل يقين تو
چو ايشان باش در حق پيش بين تو

قلم راندست در هر چيز کوراست
حقيقت اوست بشنو اين سخن راست

قدم چون در نهادي راز بيني
يقين سررشته خود باز بيني

قدم در نه درينره تا بيابي
جمال يار و سوي او شتابي

چرا درمانده بگشاده ايندر
اگر مرد رهي زين در تو بگذر

کناري جوي از مردم که يارت
ز ناگاهي بيايد در کنارت

اگر صبرت بود در آخر دوست
نمايد روي خويش از ظاهرت دوست