هيلاج نامه عطار

ترا در راه معني راه داده
ز شوقت داغ بر دلها نهاده

چو داغ عشق تو ما راست در دل
از آن اينجا مراد آمد به حاصل

زهي سرت زبان خاموش گشته
تن و جان در رهت بيهوش گشته

منم افتاده در خاک رهت خوار
مرا از خاکره ايدوست بردار

چنان حيرانم و هم راز ديدم
خودي در بيخودي من باز ديدم

قلم راندي مرا در آخر ايدوست
که تا بيرون کني اين مغز از پوست

بدان قولم که گفتي در الستم
ب آخر اينصدف جانا شکستم

مرا خوشد از اينجا آشنادار
مرا در قيد زندان باصفا دار

همه در حضرتش يکمشت خاکست
ببخشايد به آخر ز آن چه باکست

چه باشد نزد او اينجمله عالم
حبابي دان و نقشي دان در ايندم

چه باشد گر ببخشايد بيک بار
کجا آيد در اين دريا پديدار

تو مي بينم تو ميدانم دگر هيچ
نيايد جز تو ديگر در نظر هيچ

محمد آنکه نور شرع بنمود
در اينجا عين اصل و فرع بنمود

کمال شرع او در عالم آمد
دل مجروح جمله مرهم آمد

به هر انديشه او نغز آمد
از آن در آفرينش مغز آمد

نيابد هيچکس چون او دگر عز
نباشد مثل او در دهر هرگز

حقيقت آدم آمد طفل راهت
از آن پيوسته باشد در پناهت

که ايمهتر ازين زندان برون آي
در امشب انبيا را رهنمون آي

براق آورد آنگه پيش احمد
عنان او گرفته در کف خود

گذر ميکرد و ميشد تا رسيد او
مقام انبيا در سدره ديد او

از و جبريل معظم دور افتاد
محمد در ميان نور افتاد

چو نور ذات آمد در صفاتش
حقيقت کشف شد اسرار ذاتش

چو ميم احمد آنجا محو آمد
احد شد در ميانه اسم احمد

خطابي کرد با وي صاحب راز
چرا در خويش ماندستي چنين باز

بگويم تا چه ميخواهي کنون تو
که کردم در ميانه رهنمون تو