هيلاج نامه عطار

همه ذات تو ميجويند پيدا
تو ناپيدا و در جمله هويدا

منور از تو عالم در ميانه
توئي خود عالم و از تو نشانه

صفات عشق هم آيات ديده است
اگرچه خويش در آفات ديده است

تو شاهي عکس خود در ذات ديده
سوي خورشيد جان ديگر رسيده

ز تاب روي تو عالم منير است
کز آن يک لمعه در سير مسير است

فتاده در زبانت سوسن از راز
رياحين گفته نيز اسرارها باز

چو بلبل روي گل در عشق تو يافت
از آن نزد سليمان خويش بو يافت

همه در غلغل عشق تو هستند
گهي هشيار گاهي نيم مستند

تعالي الله کمال صنع بيجون
که جان بنموده اندر خاک در خون

چه چيزي کاينهمه از تست پيدا
تو در جاني و جان از تست پيدا

زبان عاقلان شد الکن تو
فرو ماندند در ماه و من تو

بسي وصف تو کرد و هم بسي خواند
ولي در آخر از راز تو درماند

چنان کانجا توئي آنجا تو باشي
به کل در علم خود دانا تو باشي

تو در پرده برون پرده غوغا
همه نادان توئي بر جمله دانا

تو دادي رفعتش در روي ذرات
فرستادي مرا دو اسفل آيات

نهادي گنج خود اندر دل او
دميده از دم خود در گل او

که باشد کو نداند ور بداند
چو تو در ديد خود حيران بماند

نداند جز تو کس در عشقبازي
که با ماهر يکي چه عشق بازي

برافکن پرده جانا تا بدانيم
يقين گردان که در عين گمانيم

چنان ديدار تو در جان باشد
که جان يکبارگي از خود فنا شد

دل اينجا نز عين اصل دارد
که با جان در قيامت وصل دارد

همي گريد چو ابر از شرمساري
که گر بد کرده او را در گذاري

که باشد جان که تا باشد بر تو
که واماند حقيقت در خور تو

ترق دارد ز ديدار تو ايدوست
که دارد از تو و افتاده در پوست

بدي از ما و نيکي از تو پيداست
که ذات پاک تو در کل هويداست