ديوان صائب

سنگ راهي نيست چون تعجيل در راه طلب
ريگ دايم در سفر از نرم رفتاري بود

در گلستاني که ما گلبانگ عشرت مي زديم
زهره فرياد کردن حلقه را بر در نبود

در بيابان جنون از راهزن انديشه نيست
کاروان در کاروان سنگ ملامت مي رود!

در بياباني که نعل شوق ما در آتش است
نقش پاي ناقه پيشاپيش محمل مي رود

گردبادش جلوه فواره خون مي کند
در بياباني که اين ديوانه در خون مي رود

در دل هرکس که ذوق جستجو پيدا شود
قطره اش در عين گوهر واصل دريا شود

تا چه گلها بشکفد از خار در پيراهنش
دردمندي را که گل در پيرهن اخگر شود

بلبل ما در حريم بيضه سير آهنگ بود
عشق در گهواره چون عيسي سخن گستر شود

در دل پرآتش خود جاي صائب چون دهم؟
نازنيني را که گل در پيرهن اخگر شود

هر که در راه طلب صادق بود واصل شود
راههاي راست آخر محو در منزل شود

در نگيرد صحبت زاهد به صوفي مشربان
زشت در يک ديدن از آيينه رو گردان شود

چون بصيرت نيست، باشد حلقه بيرون در
آفتاب وماه اگر در ديده روزن شود

عقل را در بارگاه عشق راه حرف نيست
هر فضولي در حريم شاه محرم کي شود؟

گردباد آسمان در وادي عشق است محو
در چنين دشتي غبار ما نمايان کي شود؟

فکر صائب در غريبي مي نمايد خويش را
سرمه مقبول نظرها در صفاهان کي شود؟

هر که شد در عالم انصاف از صاحبدلان
در نظر هر نقطه سهوش سويدا مي شود

در کهنسالي جوانيهاست در سر عشق را
يوسف آخر فتنه حسن زليخا مي شود

رخنه در سد سکندر مي کند اقبال حسن
در براي يوسف از ديوار پيدا مي شود

مي شود در تنگدستي نفس کجرو مستقيم
راستي در راه تنگ از مار پيدا مي شود

در شبستان لحد مشکل که خواب آيد ترا
گر چنين در خواب غفلت روزگارت مي شود

کيمياي تازه رويي در بغل داريم ما
خار در پيراهن ما سبز و خرم مي شود

در شبستاني که گردد کلک صائب شعله ريز
شمع در زير پر پروانه پنهان مي شود

در هواي دانه نعلش همچنان در آتش است
پايتخت مور اگر دست سليمان مي شود

عشق دارد در لباس شرم پنهان حسن را
شمع در فانوس از پروانه پنهان مي شود

روي آتشناک او در پرده شرم و حيا
در سرمستي چراغ زير دامان مي شود