الهي نامه عطار

فلک يک خرقه پوش خانقاهش
بسر گردان شده در خاک راهش

شده در نور عشقش عقل و جان گم
ز عکس ذات او هر دو جهان گم

ز بود آفرينش اوست مقصود
ز لا در عين الا اوست موجود

در آدم بود نوري از وجودش
وگر نه کي ملک کردي سجودش

مه از شرم رخش هرمه گدازد
چو در راهش گدازد سرفرازد

تو اصل جوهري در اصل فطرت
ترا دادست ايزد جاه و حرمت

ز ذات خويش ديده لامکانت
در آنجا بود کل عين العيانت

خرد در راه تو طفلي بشيرست
ز حکم سرعت اينجاگه اسيرست

تويي مقصود خود در دار دنيا
که پيدا شد ز تو اسرار عقبي

چو تو بگشاده اي اينجاي در باز
نمودي نفع و ضر و خير و شر باز

چنان کو بود در سر حقيقت
نبودش هيچ اينجا گه طبيعت

چو يک بين شد شب معراج در ذات
ازآن بر سر نهادش تاج از ذات

گهي در دست بدسنگش سخن گو
گهي زنهار از وي خواست آهو

گهي از سنگ نخلي کرد پيدا
که آن در حال بار آورد خرما

حقيقت گشت موسي امت او
چو در توريت ديدش قربت او

طلب مي کرد ذات خويش آن نور
چو شد مطلوب شد در جمله مشهور

کسي کو با تو اينجا آشنا شد
در آخر بي شکي مرد خدا شد

توئي بود خدا در سر اسرار
تو ديدستي شب معراج ديدار

شب معراج ديدي حق عيان تو
رسيدي در خداوند جهان تو

بگير آن حلقه را و بر حرم زن
جهاني بهرت امشب در خروشند

که تا امشب جمالت را به بينند
بهشت و آسمان در بر گشادست

بسي دلها ز ديدار تو شادست
در امشب آنچه مقصودست ازو خواه

که خواهي ديد بي شک امشب الله
غم امت در امشب خور که داني

ز شش بيرون جمال جان نظر کرد
فتاده غلغلي در عرش اعظم

ستاده جمله از جان دوستدارش
تمام انبيا را ديده در راه