الهي نامه عطار

وصال خويشتن گم کرده آنجا
دمي در کل دمي آدم نمائي

ز هر نقشي که ميخواهي نمائي
تو جان جاني اي در جان حقيقت

همان در پرده ات پنهان حقيقت
چه چيزي تو که ننمائي رخ خويش

همي گشتي بگرد کره خاک
تو آن نوري که در خورشيدي اي جان

ز شرم خويش نادان مانده اينجا
چو در وقت بهار آئي پديدار

ز رويت جوش گل غوغا نمايد
گل از شوق تو خندان در بهارست

نديدم جز تو در کونين پيوست
ز تو بيدارم و از خويش غافل

ندارم جز بسوي تو رهي من
رهم بنماي تا در وصالت

توئي در عشق لطف و قهر بي شک
همه از بود تست اي جوهر ذات

که رخ بنموده در جمله ذرات
همه از عشق تو حيران و زارند

همه جائي و بي جائي تو در دل
دل اينجا خانه ذات تو آمد

که در خويشش کني پنهان حقيقت
تو مي خواهد ز تو هر دم بزاري

سزد گر کار او اينجا برآري
تو مي خواهد ز تو در شادماني

که سير آمد دلش زين زندگاني
تو مي خواهد ز تو در هر دو عالم

که بنمائي در انجامش تو ديدار
تو مي خواهد ز تو اي ذات بي چون

که بيند ذاتت اي جان بي چه و چون
چنان درمانده ام در حضرت تو

نباشم يکدم از ياد تو غافل
تو در جاني هميشه حاضر اي دوست

که تا شد از وصال دوست آگاه
کنون چون در يقينم راه دادي

که بنمائي مرا در عشق وصلت
همان وصل تو ميخواهم من از تو

در اينجا با تو من همسايه باشم
نه آخر سايه خود محو آري

چو نور جاوداني را تو داري
دلم خون گشت در درياي اميد

ز دردم يکنفس آسايشم ده
تو اميد مني در گاه و بيگاه

بلطف خويش بخشي جرم و عصيان
چنان در دست نفسم باز مانده

ز لطف خود مگردان فرد ما را
در آن دم کين دمم از جان برآيد

عجب در آتش مهر تو سوزان
آلهي جان او گردان تو آزاد