الهي نامه عطار

يکي ذاتست در هر دو جهان بس
ز يکتائي خود بيچون حقيقت

دهد آنرا که خواهد دوست توفيق
بداند حاجت موري در اسرار

گهي در تحت و گاه اندر ثريا
ز لطفش آب هر جائي روانست

بمانده واله و حيران و بي دل
ز ذوقش بحر در جوش و فغانست

از آن پيوسته او گوهر فشانست
نموده صنع خود در پاره خاک

درونش عرش و فرش و هفت افلاک
نهاده گنج معني در درونش

توئي باطن توئي ظاهر تعالي
هزاران قرن عقل پير در تاخت

فتاد اندر پي گفت و شنيدت
تو نوري در تمام آفرينش

توئي مغز و حقيقت جملگي پوست
تو مغزي در درون جان جمله

از آن پيدائي و پنهان جمله
از آن مغزي که دايم در دروني

از آني اول و آخر در اينجا
جهان پر نام تو و زتو نشان نه

بتو بيننده عقل و تو عيان نه
نهان از عقل و پيدا در وجودي

همه جانها توئي جاني نداري
دوئي را نيست در نزديک تو راه

همه عالم طلسمند و تو گنجي
دو عالم از تو پيدا و تو در جان

ترا در اندرون پرده ديده
زهي از نور تو عالم منور

ز عکس ذات تو آدم مصور
زهي در جان و دل بنموده ديدار

تو جوهر مي ندانم کز چه کاني
تو ذاتي در صفاتي آشکاره

خروشي در نهاد آدم انداخت
از اول آدمت اينجا طلب کرد

اگر زشت ار نکو در خاک خفتند
ز چندان خلق کس آگه نگشتند

گهي پيدا شوي گاهي نهاني
گهي پيدا شوي در رفعت خود

گهي پنهان شوي در قربت خود
گهي پيدا شوي اندر صفاتت

گهي پنهان شوي در سوي ذاتت
گهي پيدا شوي چون نور خورشيد

گهي پنهان شوي در عشق جاويد
گهي پيدا شوي از عشق چون ماه

گهي پنهان شوي در هفت خرگاه
ز پيدائي خود پنهان بماني

ز پنهاني خود يکسان بماني
تو خورشيدي نهان در پرده آنجا