الهي نامه عطار

مکش در پاي پيل قهر زارم
گه من دل زهره موري ندارم

چو نيست از رنج من آسايش تو
که علت نيست در بخشايش تو

مدر از کرده من پرده من
خطي در کش بگرد کرده من

نه آن کافر که او دين دار گردد
در اول روز مرد کار گردد

خدايا گرچه در خون آمدم من
همان انگار کاکنون آمدم من

چو در نزع اوفتاد آن مرد بسطار
بياران گفت اين قوم نکونام

پس آنگه روي را در خاک ماليد
بسوز جان و درد دل بناليد

نه گبري کو در اين دم بازگردد
بيک فضل تو صاحب راز گردد

ندارم در جهان جز نيم جان من
ز درد او زباني ترجمان من

از او مي خواست چيزي مي ندادش
بسي در پيش دکان ايستادش

دريغا جان ندارم صدهزاران
که در پاي غمت ريزم چو باران

چو حرف ها و هو آيد بگوشم
همه درها و هو و در خروشم

نيم آگاه کين کشتي تمامت
فتد در قعر يا يابد سلامت

کنون در معرض اين دو مقامم
از آن گريم که تا اهل کدامم

ولي اميد اين سرگشته آنست
که حفظ حق در آندم حرز جانست

کاميني چون تو در روي زمين نيست
چه ميگويم که غير تو امين نيست

که تا وقتي که درمانم تو داني
در آن درماندگي با من رساني

که هان اي مرد بستان اين امانت
که هر شب ميسپردي در ديانت

همي گويند اگر در اضطراريم
وليک از حق تعالي شرم داريم

کنيزک گفت من گريان نه زانم
که در حکم فروش تست جانم

چرا بر درگه غيريم ره بود
چو درگاهي چنان در پيشگه بود

گر از طاعت ندارم هيچ روئي
سپيدم هست در اسلام موئي

ز جان سوزي و دلسوزي چه خيزد
ز موري در چنان روزي چه خيزد

که هر نيک و بدي کان از من آيد
مرا ناکام غل در گردن آيد

مرا گر تو نخواهي کرد بيدار
بخواب غفلتم در مرده انگار