الهي نامه عطار

ترا سي سال بت گور و کفن بود
که در راه خدايت راهزن بود

چو آن آفت بديد آن مرد در خويش
برآمد جان از آن دلداده درويش

چو از سر حقيقت کور افتاد
بزد يک نعره و در گور افتاد

بسي بت بود گوناگون شکستم
کنون در پيش شعرم بت پرستم

بلائي کان مرا در گردن آمد
يقين دانم که آن هم از من آمد

قلم را سر زدن دائم از آنست
که او را در دهاني دو زبانست

همه در خون جان خويش بودم
که تا بودم زيان خويش بودم

باميد بهي تا کم خبر بود
همه عمرم بسر شد در بتر بود

جهان چون صحتم بستد مرض داد
جواني برد و پيري در عوض داد

فرو رفتن در اين دريا يقين است
ولي تا چون برآيم بيم اين است

همه عمرم در افسانه بسر شد
که خواهد از پي عمري دگر شد

تهي دستم که کارم بر خلل ماند
ز حيرت پاي جانم در وحل ماند

چو قوم موسي ام بر تيه مانده
هم از تعطيل در تشبيه مانده

چو نتوان شرح کردن سرگذشتم
نفس در کام بردم گنگ گشتم

گر از تو يک دعائي پاک آيد
مرا صد نور از آن در خاک آيد

کنون از اهل دل در خلوت خاص
دعاي خويش مي خواهم باخلاص

اگر ماتم زده باشي در اين کار
ترا نوحه گري باشد سزاوار

در اين دريا نه خاموشي نه گفتار
نه ساکن آمدن لايق نه رفتار

يکي اعرابي آمد پيش مهتر
کنار خويش محکم بسته در بر

که بر هر عاصئي کو در جهانست
خدا صد بار مشفق تر از آنست

پيمبر گفت بس مفسد زني بود
که در دين همچو گل تر دامني بود

کشيد آبي بسگ داد و خدايش
گرامي کرد در هر دو سرايش

خودي ضيع است بيخود شو بهمت
که تا در بيخودي برسي برفعت

چو در کار خدا چون و چرا نيست
اميد از حق بريدن پس روا نيست

ز جرم و ناکسي من گذر کن
بفضلت در من ناکس نظر کن