الهي نامه عطار

چو تو در ملک عالم پادشاهي
چو درويشان چرا نان پاره خواهي

در اول چون بدادت صورت خويش
صفات خويش آرد آخرت پيش

چو دارد اين چله در پاکي آنگاه
سر خود سوي صبح آرد سحرگاه

بلي چون نور حق در جان درآيد
تنت حالي برنگ جان برآيد

اگر تو کيميا سازي چنين ساز
ولي اين کيميا در راه دين باز

چو نيست اين کيميا در عرش و کرسي
ز جان خود طلب ديگر چه پرسي

اگر تا دور من ميزيستي او
بمردي گر در اين نگريستي او

از آن يک چشمه خورشيد بلندست
که بذل نور در گيتي فکندست

که تا در خلد حوران دل افروز
بلحن عشق ميخوانند هر روز

چو شعر من همه توحيد پاکست
اگر در خلد برخواني چه باکست

چو من از غيب روزي خواره باشم
چرا در بند هر بيچاره باشم

منم وحشي صفت در گوشه بي کس
ز عالم کاسه اي حمزه مرا بس

چو من محبوس اين پيروزه بامم
به دنيا در يکي خانه تمامم

مرا ملکي که من دارم بسند است
وگر در بايدم چيزي سپند است

چو راضي گشت آن کودک بدان کار
دوان شد همچو سگ در ره به رفتار

بحمدالله که در دين بالغم من
بدنيا از همه کس فارغم من

چنين گفتست روزي حق پرستي
که او را بود در اسرار دستي

ترا چيزي که در هر دو جهانست
به از بودش بسي نابود آنست

چو جان پاک من فردوس باشد
مرا صد مشتري در قوس باشد

مرا در مغز دل درديست تنها
کز او ميزايد اين چندين سخنها

ز چندين آدمي در هيچ جائي
نمي بينم سر موئي وفائي

چو در من نيز يک ذره وفا نيست
ز غيري اين وفا جستن روا نيست

چو من محرم نيم خود را زماني
که باشد محرم من در جهاني

بگرد قال آخر چند گردي
قدم در حال نه گر شير مردي

چو تو عمر عزيز خود بيکبار
همه در گفت کردي کي کني کار