الهي نامه عطار

نيارد گشت کس در پيرامن من
که باشي تو که گيري دامن من

مرا در سينه کاري اوفتادست
وليکن از تو آن کارم گشادست

ترا اين بس نباشد در زمانه
که تو اين کار را باشي بهانه

بآخر دختر عاشق در آن سوز
بزاري شعر مي گفتي شب و روز

مگر ميگشت روزي در چمن ها
خوشي مي خواند اين اشعار تنها

مگر حارث از آن سو در چمن بود
بگوش حارث آمد آن سخن زود

برادر را چنان در تهمت افکند
که بر خواهر نظر بي حرمت افکند

درآمد پيش آن صف حارث آنگاه
جهاني پر سپاه آورد در راه

در آن صف بود دختر روي بسته
سلاحي داشت اسبي بر نشسته

به پيش صف درآمد همچو کوهي
وز او افتاد در هر دل شکوهي

من آن شاهم که فرزينم سپهر است
پياده در رکابم ماه و مهر است

چو بگشايم کمند از روي فتراک
چود باد آرم عدو را روي در خاک

نهادش پس نهان شد در ميانه
کسش نشناخت از خلق زمانه

چو آن بت روي در کنجي نهان شد
سپاه خصم چون دريا روان شد

چو حارث را مدد در حال دريافت
سپاه حارث و حارث ظفر يافت

هزيمت شد سپاه دشمن شاه
دگر کشته فتاده خوار در راه

چو زاغ شب درآمد زان دلارام
دل دختر چو مرغي بود در دام

دل از زخم غلامش آنچنان سوخت
که در يک چشم زخمش نيز جان سوخت

چنين آورد در نظم آن سمن بوي
تو بشنو قصه گنگ سخن گوي

سري کز سروري تاج کبار است
سر پيکان در آن سر بر چه کار است

سري کان سر نه خاک اين درآيد
بجان و سر که آن سر در سر آيد

کسي کز زخم خذلان کينه ور گشت
اگر برگشت از قهر تو در گشت

چه افتادت که افتادي بخون در
ز من زين غم نبيني سرنگون تر

همه شب همچو شمعم سوز در بر
چو شب بگذشت مرگ روز بر سر

از اين آتش که در جانم رسيدست
بسي باران به مژگانم رسيدست