ديوان حافظ

بخت حافظ گر از اين گونه مدد خواهد کرد
زلف معشوقه به دست دگران خواهد بود

ديدي آن قهقهه کبک خرامان حافظ
که ز سرپنجه شاهين قضا غافل بود

آيتي بود عذاب انده حافظ بي تو
که بر هيچ کسش حاجت تفسير نبود

حافظ آن ساعت که اين نظم پريشان مي نوشت
طاير فکرش به دام اشتياق افتاده بود

دهان يار که درمان درد حافظ داشت
فغان که وقت مروت چه تنگ حوصله بود

هر گنج سعادت که خدا داد به حافظ
از يمن دعاي شب و ورد سحري بود

مگو ديگر که حافظ نکته دان است
که ما ديديم و محکم جاهلي بود

بود که مجلس حافظ به يمن تربيتش
هر آن چه مي طلبد جمله باشدش موجود

حافظ به کوي ميکده دايم به صدق دل
چون صوفيان صومعه دار از صفا رود

حافظ از چشمه حکمت به کف آور جامي
بو که از لوح دلت نقش جهالت برود

حافظ ز شوق مجلس سلطان غياث دين
غافل مشو که کار تو از ناله مي رود

ذره را تا نبود همت عالي حافظ
طالب چشمه خورشيد درخشان نشود

خواجه دانست که من عاشقم و هيچ نگفت
حافظ ار نيز بداند که چنينم چه شود

گفتم روم به خواب و ببينم جمال دوست
حافظ ز آه و ناله امانم نمي دهد

به خنده گفت که حافظ خداي را مپسند
که بوسه تو رخ ماه را بيالايد

گفتم زمان عشرت ديدي که چون سر آمد
گفتا خموش حافظ کاين غصه هم سر آيد

نسيم زلف تو چون بگذرد به تربت حافظ
ز خاک کالبدش صد هزار لاله برآيد

ز نقش بند قضا هست اميد آن حافظ
که همچو سرو به دستم نگار بازآيد

آرزومند رخ شاه چو ماهم حافظ
همتي تا به سلامت ز درم بازآيد

بهار مي گذرد دادگسترا درياب
که رفت موسم و حافظ هنوز مي نچشيد

به وجه مرحمت اي ساکنان صدر جلال
ز روي حافظ و اين آستانه ياد آريد

مرو به خواب که حافظ به بارگاه قبول
ز ورد نيم شب و درس صبحگاه رسيد

حافظ وظيفه تو دعا گفتن است و بس
دربند آن مباش که نشنيد يا شنيد

وگر طلب کند انعامي از شما حافظ
حوالتش به لب يار دلنواز کنيد

به يمن دولت منصور شاهي
علم شد حافظ اندر نظم اشعار