الهي نامه عطار

چو سرمستي ربابي داشت در بر
من از وي چون ربابي دست بر سر

بزخم زخمه در راهي که او راست
مخالف را بقولي کرد رگ راست

مخالف راست گر نبود بعالم
در آن پرده بسازد زير بابم

چو بشنودم از آن سرکش سرودي
ز چشمش ساختم در پرده رودي

چنان عشقش مرا بيخويش آورد
که صد ساله غمم در پيش آورد

در اين ميدان بدان سرگشت چوگانش
نخواهم برد گوئي از زنخدانش

هلال عارضش چون هاله انداخت
مه نورا ز غم در ناله انداخت

چو زلف دلربايش حلقه ور شد
بهر يک حلقه صد جان در کمر شد

سوادي يافت مردم نرگس او
از آن شد معتکف در مجلس او

چو تير غمزه او کارگر شد
ز سهمش رمح و زوپين در کمر شد

صدف را ديد و آن در يتيمش
بدندان باز ماند از نعت سيمش

جهان زير نگين دارد لب او
فلک در زير زين سي کوکب او

غم تير قد او هر زماني
مرا در زه کشد همچون کماني

کنون اي دايه برخيز و روان شو
ميان اين دو دلبر در ميان شو

برو اين قصه با او در ميان نه
اساس عشق اين دو مهربان نه

بگو اين راز و گر او خشم گيرد
بصد جانش دلم در چشم گيرد

چرا اين نيم جان در تو نبازم
که من بي تو ز صد جان بي نيازم

غم عشق تو در جان مي نهم من
به کفر زلفت ايمان مي دهم من

بهر انگشت در گيرم چراغي
ترا ميجويم از هر دشت و باغي

نهنگ عشق در حالش زبون کرد
کنار و دامنش درياي خون کرد

ترا ناديده درجان چون نشستي
دلم برخاست تا در خون نشستي

چو تو در جان من پنهاني آخر
چرا تشنه به خون جاني آخر

چو صبحم دم مده اي ماه در ميغ
مکش چون آفتاب از سرکشي تيغ

که از تو او بسي عاشق تر افتاد
که از گرمي او آتش در افتاد

روان ميگفت شعر و ميفرستاد
چنين در شعر گفتن گشت استاد