الهي نامه عطار

بسي زير و زبر آمد چو افلاک
که تا پاي و سرش افکند در خاک

بعدل و داد کردن در جهان تافت
جهان از وي دم نوشيروان يافت

بخوبي در جهان اعجوبه اي بود
غم عشقش عجب منصوبه اي بود

چو دو ابروش پيوسته به آمد
کمان بود اول آنگه در زه آمد

غنيمي چرب چشم او از آن بود
که با بادام نقدش در ميان بود

ز دندانش توان کردن روايت
که در يک ميم دارد سي دو آيت

چو يوسف بود گوئي در نکوئي
خود از گوي زنخدانش چه گوئي

ز گويش تا بکي بيهوش باشم
چو در گوي آمدم خاموش باشم

به پيش قصر باغي بود عالي
بهشت نقد او را در حوالي

چنان آمد که طفلي مانده در خون
گل سرخ از قماط سبز بيرون

صبا همچون زليخا در دويده
چو يوسف گل از او دامن دريده

بيکره ارغوان آغشته در خون
به خون ريز آمده بر خويش بيرون

سر لاله چو در پاي اوفتاده
کلاهش را کمر جاي اوفتاده

فکنده در چمن مرغان خروشي
به صحرا زان خروش افتاده جوشي

چو جوزا در کمر دست غلامان
ببالا هر يکي سروي خرامان

ستاده صف زده ترکان سرکش
بخدمت کرده هر يک دست در کش

ز بيداري بختش فتنه در خواب
ز بيم خشمش آتش چشم پرآب

مگر بر بام آمد دختر کعب
شکوه جشن در چشم آمدش صعب

چو روي و عارض بکتاش ديد او
چو سروي در قبا بالاش ديد او

بساقي پيش شاه استاده بر جاي
سر زلف دراز افکنده در پاي

ز مستي روي چون گلنار کرده
مژه در چشم عاشق خار کرده

چنان آن آتشش در جان اثر کرد
که آن آتش تنش را بي خبر کرد

چنان از يک نظر در دام او شد
که شب خواب و بروز آرام او شد

ز بس آتش که در جان وي افتاد
چو مست از جام مي بي خود بيفتاد

درون پرده دختر دايه اي داشت
که در حيلت گري سرمايه اي داشت