الهي نامه عطار

دگر گفتيم يک ساعت در اين راه
نينديشيم يک ذره جز الله

بآخر پاي چون در ره نهاديم
بذات العرق با خضر اوفتاديم

بجان ما چو اين خاطر درآمد
ز پس در هاتفي آخر درآمد

چو پخته گردي اي بي روي و بي راه
بديشان در رسانيمت همانگاه

چه وزن آرد در اين ره خون مردان
که اينجا آسيا بر خونست گردان

گروهي در ره او ديده بازند
گروهي جان محنت ديده بازند

که چنداني که دل دل رشک بيش است
بچشم عاشقان در اشک بيش است

خطاب آيد مرايشان را هم اکنون
سوي دوزخ بريد آغشته در خون

مدام اين سه هزاران سال افزون
همي گريند و ميگريند در خون

که از چه رشگ آيد در جهانت
جوابي راست خواهم اين زمانت

دلم از رشگ سنگت مي بنالد
که او رخ در کف پاي تو مالد

مگر يک روز مجنون با نشاطي
نشسته بود در پيش رباطي

مگر در خواب مي بينم من اکنون
نشسته پيش هم ليلي و مجنون

بهم اين هر دو را هرگز که ديدست
خدايا در جهان اين عز که ديدست

که تا هر نيک و هر بد در نبازي
نباشي عاشقي الا مجازي

ز رحمش گر گنه بودي جهاني
ز خاطر محو گشتي در زماني

ز جاه او بلندي مانده در چاه
چه ميگويم جهت گم گشت از آن جاه

ز خشمش رفته آتش با دل تنگ
وليکن چشم پر نم در دل سنگ

ز جودش بحر و کان تشوير خورده
گهر در صلب بحر و کان فسرده

ز لطفش برگ گل دريوزه کرده
وليک از شرم او در زير پرده

ز خلقش مشک در دنيا دميده
ز دنيا نيز بر عقبي رسيده

امير پاک دين را يک پسر بود
که درخوبي بعالم در سمر بود

يکي دختر در ايوان بود نيزش
که چون جان بود شيرين و عزيزش

شکر از لعل او طعمي دگر داشت
که لعلش نوش دارو در شکر داشت

پدر پيوسته دل در کار او داشت
بدلداري بسي تيمار او داشت