الهي نامه عطار

بيک ره اهل دنيا و رياست
چو کرمانند در عين نجاست

زر و سيم و قبول و کار و بارت
نبايد در دم آخر بکارت

ولي هرکس که دنياجوي باشد
هميشه در طلب چون گوي باشد

شرف دارد بر آن کس کو شب و روز
ز تف آتش حرص است در سوز

چنين گفتست عباسه که دنيا
چو مرداري است در گلخن بمعني

پلنگان چونکه خوردند و رميدند
سگان خيلي و گرگان در رسيدند

چو ماند استخوان بي کبابي
در او تابد به گرمي آفتابي

از او اندک قدر چربي برآيد
بسي مور از همه سويي در آيد

جعل آن عامل مال است در کار
وليکن آن همه مور اهل بازار

که او معموري دنيا گزيند
که تا در مسند دنيا نشيند

چو از حق بازمي دارد ترا مال
پس آن بهتر که نبود در همه حال

ترا چون عشق دنيا راه زن شد
کجا در دين تواني بت شکن شد

چو روزت صبح گرداند بزودي
که تو در عشقبازي با که بودي

بخوبي در همه عالم مثل بود
سر خوبان نقاش ازل بود

ز بحر شعر صوت رود هر دم
خروش بحر و رود افتاده در هم

در آن غوغا ز مستي شد سواره
براند از باره دروازه باره

در آن دخمه چراغي چند ميسوخت
دل آتش پرستان مي برافروخت

ز مستي پاي از سر مي ندانست
ره بام از ره در مي ندانست

شبي در صحبتش بگذاشت تا روز
خوشي لب بر لبش ميداشت تا روز

همه شب منتظر صد ماه پيکر
نشسته تا کي آيد شاه از در

همه ارکان دولت در رسيدند
ز دور آن اسب شهزاده بديدند

پسر را ديد با آن مرده بر تخت
بدلداري کشيده در برش سخت

چو خسرو با سپاه او را چنان ديد
تو گفتي آتشي در قعر جان ديد

پسر چون پاره اي با خويش آمد
شهش با لشکري در پيش آيد

گرفته مرده اي را تنگ در بر
ستاده بر سر او شاه و لشگر