الهي نامه عطار

وليکن هست صبر آن که ناگاه
برافتد پرده از چشم تو در راه

چو يوسف رادر افکندند در چاه
درآمد جبرئيل از سد ره ناگاه

که دل خوش دار در درد جدائي
که خواهد بود از چاهت رهائي

نهد تاجي ز عزت بر سر تو
فرستد مصريان را بر در تو

جهان در زير فرمان تو آرد
جهاني خلق مهمان تو آرد

علي الجمله بگو با من در اين چاه
که چون چشمت برايشان افتد آنگاه

تو خامي اين حديثت خوش نيفتد
که جز در سوخته آتش نيفتد

چو مومي روز و شب در سوختن باش
که تا آتش کند افروختن فاش

چو کارت با خود افتادست پيوست
سفر در خويش کن بي پا و بي دست

ترا يک ذره در خود عيب ديدن
به از صد نور غيب الغيب ديدن

خضر ميشد بر آن پير درويش
بره در آن جوان را برد با خويش

جوان بنشست و پير از بهر ياري
بدو گفت از جوان تو در چه کاري

که دائم آن چنان در غيب خويشم
که يک دم برنميخيزد ز پيشم

چو خود را جمله ننگ و عيب بينم
چگونه در نجاست غيب بينم

اگر پاکيت بايد پاک گردي
و گرنه خون خوري در خاک گردي

چه خواهي کرد آخر اين رياست
چو خورشيدي که تابد در نجاست

جوان را اين سخن در دل چنان شد
که گفتي از تنش زان ننگ جان شد

ز مستي گر فنا را دانئي باز
وقوفستي ترا در پرده راز

چو از مستي فنا نشناختي باز
تو مستي در فنا سر بر ميفراز

که شيخ دين چه مي گويد در آن کس
که خورد او شربتي پاک و مقدس

که در حمام رفتم من يکي روز
جواني تازه رخ ديدم دل افروز

اگر چه خدمتش هر دم فزون بود
ولي در چشم آن زيبا زبون بود

چنان مرداز کمال عشق زود او
که گفتي در جهان هرگز نبود او

تو گر نتواني اي مسکين چنين رفت
چگونه خواهي آخر در زمين خفت

چه ميگويم تو چه مرد نبردي
که تو در عاشقي نه زن نه مردي