الهي نامه عطار

از آن وادي که در وي بيم جانست
اگر خونين شود جان جاي آنست

چه دريائيست اين در جان پديدار
نه سر پيدا و نه پايان پديدار

هزاران جان اگر خون شد در اين راه
ولي زان جمله جاني نيست آگاه

که ميداند که هر دل چون چراغي
چه سودا مي پزد در هر دماغي

يکي گفت اي امام آن جهاني
چرا پشتت دو تا شد در جواني

بدو گفتم که شيخا اين چه حالست
زبان بگشاد کايمان در زوالست

به پنجه سال در خون گشته ام من
کنون از تيغ مرگ آغشته ام من

خطاب آمد که تو مردود مائي
تو زين در دور شو ما را نشاني

چراغي را که بادي در ربودست
همان انگار کو هرگز نبودست

ترا گر نيز کار افتد بزودي
در اين معني نه کمتر از جهودي

يکي پير معمر بود در شام
که او توريت ميخواندي بهنگام

چو پيش مسجد پيغمبر آمد
انس ناگاه از راهي در آمد

چنان پنداشت آن مرد معمر
که صديق است در پيشان پيمبر

عمر گفتش که اين گريه نه زانست
که با تو هيچ خرده در ميانست

نه چندان ريختش از ديده باران
که ابر از ديده ريزد در بهاران

زو اشوقاه و واويلاه آن روز
ز سر در ماتمي نو گشت جان سوز

علي الجمله چو آخر سوز کم شد
در آمد عقل ودل را زور کم شد

علي گفتا که يارد شد بر او
که شد يکبارگي بسته در او

همه ياران در آن اندوه و محنت
شدند آخر بر خاتون جنت

کسي آندر بزد بانگي بر آمد
که ما را روز رفت و شب در آمد

که ميکوبد در چون من اسيري
نشسته بر سر کهنه حصيري

که ميکوبد در چون من حزيني
گشاده مرگ بر جانم کميني

پدر بگشاد مهر از حقه لعل
در افشان گشت و کرد اين قصه را نقل

که آب برگ شاخي در فلان جاي
اگر جمع آري و مالي تو بر پاي

در انگشتش يکي انگشتري بود
که نقدش بيشتر از مشتري بود