الهي نامه عطار

که گاه آن لوح بنگارد در آغاز
گهي آن نقش کلي بسترد باز

در اين نظاره بود او روزگاري
بجز اثبات و محوش نيست کاري

دل آن بهتر کز آن در بند نبود
که آن هم بيش روزي چند نبود

اگر چه ذوق دنيا بي شما راست
وليکن در بقا چون آن نگار است

سر مردان عالم مصطفي بود
ببين تا در ره دنيا کجا بود

چو اندر ملک درويشي سر افراخت
قباي مسکنت را در بر انداخت

چو پيش آمد ابوبکر و عمر نيز
پيمبر خواند زهرا را به در نيز

بدو گفتا جهازت هر چه داري
چنان خواهم که در پيش من آري

يکي چادر و ليکن هفت پاره
همه بنهاد و آمد در نظاره

اسامه گفت من آن کاسه آنگاه
گرفتم در کف و برداشتم راه

فلک کوژ است از سر تا به پايش
نيابي راستي در هيچ جايش

فلک بر خون مردان چرخ زن شد
ز دلوش حلق مردان در رسن شد

فلک را قصد جان تو از آنست
که با تو پاي گاوش در ميانست

زمين بر گاو مانده دشمن تست
که دائم گاو او در خرمن تست

گوي گاوي در او گوئي بر اين گاو
فلک چوگان که يابد يک نفس داو

نکوکاري نکردي اي نگونکار
که در بازو کني شيري از اين کار

تويي اي شصت ساله تيره حالي
که اين شش روزه کردت در جوالي

چه گر امروز پير ناتواني
ولي در گور طفل آن جهاني

مراگويد ندارم بوس تو دوست
که پنبه در دهان مرده نيکوست

اگر داري سرت درگل چه شوئي
سرت در گل نخواهد ريخت گوئي

اگر در شرک ميري واي برتو
که خون گريند سرتا پاي بر تو

کسي عمري درايمان ره سپرده
در آخر چون بود کافر بمرده

چون بود آن شيخ سالي شصت و هفتاد
ز بعد آن مگر در نزع افتاد

چنين گفت او که من شوريده ايمان
نخواهم در بر جمعي مسلمان

نه چندان عقبه در پيش است آنجا
که هرگز راه انديش است آنجا