الهي نامه عطار

چنين گفت آنکه مردي پاک دل بود
که وقتي در سرايم کار گل بود

نهاده تيشه و زنبيل در پيش
شده واله نه با خويش و نه بي خويش

شدم در هفته ديگر ببازار
طلب کردم ز هر سوئيش بسيار

شدم او را در آن ويرانه ديدم
ز خلق عالمش بيگانه ديدم

اجابت مي نکرد القصه بر خاست
براي من بجا آورد در خواست

که با اين طاعت بسيار کردم
مگر در خاک بر خور دار گردم

که هارون اين حمايل کرده بودي
ز چشم ديگران در پرده بودي

سلامت گفت و گفتا گوش مي دار
که در غفلت نميري همچو مردار

که من در غفلت و پندار مردم
نديدم زندگي مردار مردم

رسن در گردن آن کس ميفکن
که چون چنبر نهادش چرخ گردن

همه جمع آمدند و با دلي پاک
گليمش را کفن کردند در خاک

ستادم بر در هارون سحرگاه
که تاهارون پديدار آمد از راه

در آن کن جهد کز من پند گيري
ميان ملک مرداري نميري

تو مرد نازکي پرورده در ناز
زحمالي خلقي خوي کن باز

ز سر در درد هارون تازه تر شد
ز حيرت هر دم از نوعي دگر شد

زبيده در پس آن پرده آمد
که تا پيشش حکايت کرده آمد

چنين گفت او که چون آنجا رسيدم
که در خاکش فکندم مي کشيدم

دريغا اي لطيف و نازنينم
که ماندي همچو گنجي در زمينم

چرا در کلبه اي بنشسته اي راست
کز او ميبايدت ناکام برخاست

اگر تو دشمن ملکي پسر باش
وگر در ملک هاروني پدر باش

سپه را گفت کيست اين بي سرو پاي
که ميخواند بنامم در چنين جاي

که در مشرق اگر زالي است باقي
که بر سنگ ايدش پاي خسته

تو گر در مغربي بر تو نويسند
بترس اي بيخبر کز تو بپرسند

ترا اين مال مال مردمان است
نه آن تست هر چه در خزانه است

چه خواهي کرد در جائي درنگي
که آنجا بيش ماند از تو سنگي