الهي نامه عطار

چو شه در ملک پير زال نگريست
بسي از ملک خود بر خويش بگريست

بآخر يافت مشتي ملک از آن زال
بدادش بدره اي و رفت در حال

چو جو جو در حسابست اي توانگر
ز ملک زال ملکي نيست برتر

اگر چه روستم صاحب کمالي است
ولي در آرزوي ملک زالي است

در اين عالم کمال امکان ندارد
که گر ما هست جز نقصان ندارد

در اول ميفزايد تا دو هفته
دو هفته نيز ميگردد نهفته

چو ملک اين جهان ناپايدار است
ترا در بيقراري چون قرار است

مگر ميرفت شيخي کار ديده
بره در ديد طاقي بر کشيده

بسنجر گفت غزالي که اي شاه
برون نيست از دو حال تو در اين راه

از او آثار در عالم نبيني
کم از هيچي بود آن هم نبيني

سپه ميراند هر سوئي شتابان
که تا صيدي بيابد در بيابان

در منه ميکشيد و آه ميکرد
ميان خار خود را راه ميکرد

شهش گفتا که ماندم در شکي من
تو يک محمود باشي و يکي من

چه خواهي کرد ملکي در جهاني
که نتواني که خوش باشي زماني

کشيده رزمه کرباس در بند
بدو گفت اين همه کرباس تا چند

جوابش داد گازر کاي شهنشاه
ترا کرباس ده گز بس در اين راه

چو اين بشنيد گريان گشت از او شاه
غريبي خشت زن را ديد در راه

بنه رگ راست تا اين گوژ رفتار
نگرداند ترا در تو گرفتار

همه سر گشته ميگردند در سوز
از اين خانه بدان خانه شب و روز

چو ميبينند کان جز دامشان نيست
دمي در خانه اي آرامشان نيست

اگرچه شاه عالي ذات گردند
ولي در خانه اي هم مات گردند

نبودش در همه عالم نظيري
که بودش از همه عالم گزيري

چو در وي بنگرم دلشاد گردم
ز دست ترک غم آزاد گردم

و گر دلشاد باشم نيز از بخت
چو در وي بنگرم غمگين شوم سخت

يکي تاج مرصع بر سر او
بغلطاقي معرق در بر او