الهي نامه عطار

که عاشق هيچ بر جاني نلرزد
که در چشمش جوي جاني نيرزد

شهش گفتا که حجت گوي عاشق
ترا ديدم نه اي در عشق لايق

چنين گفت او که من کي زهره دارم
که عشق آن صنم در خاطر آرم

چنين گفت او که جانم پر خروش است
تو ميداني ز چيست از در گوش است

هواي عشق آن بت را نيم کس
که عشق در گوش او مرا بس

گدا گفتش چنين در اي جهاندار
ز بحر عشق ميآيد پديدار

شهش گفتا در اين بحر اي جوانمرد
چگونه عزم غواصي توان کرد

در اين دريا نداني گشت غواص
که اين را مفردي بايد باخلاص

دو عالم را بر افکنده بيکبار
فرو رفته در اين دريا نگونسار

نفس بگرفته دست از جان بشسته
گهر در قعر دريا باز جسته

ببين اينک که در گوش اياس است
که او حلقه بگوشي حق شناس است

گدا گفتش که به زين کن تفکر
تو هرگز کي بدست آورده اي در

که اين در زان تو آنگاه بودي
که اندر گوش شاهنشاه بودي

اگر شاه جهان بودي وفا کوش
شهستي نه غلامش حلقه در گوش

خوش اندر رفته عاشق تا بعيوق
فکنده حلقه اي در گوش معشوق

اگر عاشق توئي چندان مزن جوش
تو ميبايد که باشي حلقه در گوش

ز خجلت شاه گوئي غرق خون شد
فرود آمد ز تخت و در درون شد

من آن انگشتري خواهم باخلاص
که در ملکت سليمان گشت از آن خاص

گر آن انگشتري در دستم آيد
فلک با اين بلندي پستم آيد

چنين ملکي چنان ني هم تواني
که در باقي کني چون هست فاني

و گر در ملک ظالم بوده باشي
روا دار مظالم بوده باشي

جهاني خصم در پي کرده باشي
که تا يک گرده روزي خورده باشي

جهان را پادشاهاني که بودند
که سر در گنبد گردنده سودند

در آن موضع که عقل آنجاست مدهوش
اگر کوهست گردد عهن منفوش

مگر محمود ميشد در شکاري
جدا ماند او ز لشکر بر کناري