الهي نامه عطار

يکيست اين هر دو با هم در گرفتست
سخن از عشق و ز دل بيم جانست

نزد دم تا که آهن در فکندند
بسختي چند دندانش بکندند

روا داري که در خونم نشاني
سخن از دل مگو ديگر تو داني

منم در مملکت بيش از تو صد بار
پس آنگه شاه گفت آن نازنين را

نميداري روا گفت آن خود هم
چو خود بيني در اين مذهب روانيست

چرا در راستي خود را نمائي
حکايت درشتي و نرمي گليم

چو زر القصه پيش آورد درويش
نهادش پس گليم آن مرد در پيش

بزد يک نعره و گفت اي يگانه
مرا بنشان در اين صندوقخانه

که من در جوهر خود چون سفالم
ز صندوقت بگردد بو که حالم

چو در ظلمت گذاري زندگاني
چو حيواني تو چون آن مي نداني

همه اعضاي خود در بند دين کن
اگر خود را چنان خواهي چنين کن

چو مردت مي نه بينم در هدايت
ز کافر مردنت ترسم بغايت

چرا چون مار مي پيچي سر از راه
چو حق با تو بود در هر مقامي

بر او ديد ساقي را نشسته
مهستي دل در آن مهروي بسته

که در بر گيرمت من بر لب کشت
گر امشب بايدم دوک کسان رشت

بدل گفت او اگر امشب به تندي
در اين خيمه روم با تيغ هندي

نمانده زهره اين هر دو بر جاي
شوم در خون اين دو بي سرو پاي

ستاده بود ساقي نيز بر جاي
قدح در دست و چشم افکنده بر پاي

مهستي چون شنيد آن بيت از شاه
بيفتاد از کنارش چنگ در راه

چو برگي لرزه افتادش بر اندام
برفت از هوش و عقلش ماند در دام

بدان ماند که آن شب در چنان کار
نهفته بوده اي از من خبردار

و گر بکشي مرا در تن درستي
نجاتي باشدم از دست هستي

اگر در شکر کوشي هر چه خواهي
بيابي نقد از جود آلهي

هزار و چار و صد پيل است در بند
شهش گفتا که خود را ياد دارم

که يک بزمي نيامد در شمارم
کنون گر تا بعرشم کار و بار است