الهي نامه عطار

ببين تا چون بپروردش در اين راه
چگونه اوفکندش خوار ناگاه

کسي را در دو عالم هر که خواهي
وقوفي نيست بر سر الهي

وگر در چار طبعي هيچ شک نيست
که کژ طبع آمدي وز چار يک نيست

بدين دريا در آي و سرنگون آي
هم از طبع و هم از علت بروي آي

جهان را رخش گردونست در زين
که خورشيد است بروي زين زرين

ولي تا تو توئي در خويش مانده
نخواهي بود جز دل ريش مانده

که تا تو خويش را بر کار بيني
اگر در خرقه اي زنار بيني

که شد عمري که من در بند آنم
که از من صدقه اي برسد بدرويش

وجودت با عدم در هم سرشتست
که اين يک دوزخ و آن يک بهشتست

دلي همچون الف با قد چون دال
بدو گفتا که در عين هلاکي

بر آيد کشته معشوق نامش
شود در پرده همدم همنفس را

پيمبر چون سخن بشنيد از مرد
در آن فکرت عمر را گفت از درد

حکايت درويش و آرزوي طوفان
يکي پرسيد از آن گستاخ در گاه

چه چيز است آرزوي تو در اين راه
چنين گفت او که طوفانيم بايد

که خلق اين جهان را در ربايد
نماند از وجود خلق آثار

شود فاني ديار و دير و ديار
که تا اين خلق در پندار مشغول

همان بهتر که اين عالم ندارند
بدو گفتند اگر طوفان در آيد

تن خود را بدريائي در انداز
که تا از هستي خود رسته گردي

چو بهر کار ميزر بر ميان زد
ميان آب آتش در جهان زد

چنان در کار آن برنا زبون گشت
که عقل پير او عين جنون گشت

بسوي مصر بردش آن جوان زود
يکي نخاس خانه در ميان بود

اگر در عاشقي صادق نباشي
تو جز بر خويشتن عاشق نباشي

که يک تن داد دادم در زمانه
دگر بودند مشتي بي سلامت

که ميکردند در عشقم ملامت
زني پيش من آمد گفت يک روز

نباشد چون تو عاجز در جهان کس
که روي آنست کز عشق چنان روي