الهي نامه عطار

در اين موضع ز جان و تن چه خيزد
ز رعنايان تر دامن چه خيزد

ز جرم خويشتن در قهر ماند
ز حاجت خواستن بي بهر ماند

تو مردي ناجوانمردي شب و روز
اگر مردي جوانمردي در آموز

اگر آن پيشگه مي بايدت زود
در اين ره خاک ره مي بايدت بود

مگر بهلول مشتي خاک برداشت
بشد و ان خفيه در پيش نظر داشت

بره در بود مجنوني نشسته
که مي رفتند قومي يک دو رسته

ز رعنائي و کبر و نخوت و جاه
چو کبکان مي خراميدند در راه

کشيد از ننگ سر در جيب آنگاه
که تا زان غافلان خالي شد آن راه

چرا چون روي رعنايان بديدي
شدي آشفته و سر در کشيدي

چنين گفت او که سر را در کشيدم
ز بس باد بروت آنجا که ديدم

همي چون گند رعنايان شنيدم
شدم بي طاقت و سر در کشيدم

پدر بگشاد راهش در هدايت
به پيش او فرو گفت اين حکايت

سکندر در کتابي ديد يک روز
که هست آب حيات آبي دل افروز

کشيد آن سرمه و چشمش چنان شد
که عرش و فرش در حالش عيان شد

چو شد عاجز در آن تاريکي راه
بمانده هم سپه حيران و هم شاه

پديد آمد قوي يک پاره يا قوت
که در وي خيره شد آن مرد مبهوت

سکندر خويشتن را چون چنان ديد
در آن قولنج مرگ خود عيان ديد

چنين ملکي که کردي تو در اوزيست
ببين تا اين زمان بنياد بر چيست

اگر تو راه دان آن نباشي
در آن بينش بجز شيطان نباشي

يکي کشتي شکست و هفتصد تن
در آب افتاد و باقي ماند يک زن

چو بنهاد آن زن آشفته دل بار
فرو افتاد در دريا نگونسار

خطاب آمد بباد و موج و ماهي
که او طفلي است در حفظ آلهي

چو بالا بر کشيد و راه دان شد
مگر يک روز در راهي روان شد

چو ميلي در کشيد از سرمه پاک
بيک ره عرش و کرسي ديد و افلاک

چو ميلي نيز در چشم دگر کرد
بگنج جمله عالم نظر کرد