ديوان صائب

شهپر پرواز مرغ روح را در گل گرفت
هر که صائب در جهان آلوده تعمير شد

چهره خندان او تا در گلستان جلوه کرد
بلبلان را در نظر گل چهره نگشوده شد

در دل عشاق بيم بازگشت حشر نيست
در بهشت افتاد هر تخمي که آتش ديده شد

در دل سنگين شيرين رخنه نتوانست کرد
گرچه عاجز در کف فرهاد سنگ خار شد

حسن از گستاخي ما رفت در ابر نقاب
شمع در فانوس از بيتابي پروانه شد

با کدامين آبرو در کعبه آرم روي خويش؟
من که سرجوش حياتم صرف در بتخانه شد

آشناي خويش گشتن در وطن افتادن است
در غريبي ماند هر کس آشناي خود نشد

صدزبان از خوشه در شکر برومندي نگشت
دانه تا يک چند در زيرزمين پنهان نشد

خون من خواهد گرفتن در قيامت دامنش
گر در ايام حيات از دست من دامن کشد

نقطه خال لبت خط بر سويدا مي کشد
در گوشت حلقه در گوش ثريا مي کشد

سرکشي در آب و خاک مردم افتاده نيست
در زمين خاکساري دانه وارون مي دمد

فرصتي تا هست بيرون آي از زندان جسم
در بهاران تخم بيدردي که در گل ماندماند

از ديار مردمي ديار در عالم نماند
آشنارويي بجز ديوار در عالم نماند

گوشه چشمي نماند از مردمي در روزگار
سرمه واري نرمي گفتار در عالم نماند

گر تواني سير در مصر وجود خويش کرد
جنس يوسف کاروان در کاروانت داده اند

نيست غافل عاشق از پاس ادب در بيخودي
عندليب مست را سر در گلستان داده اند

چند در زير فلک سرگشته باشم، سوختم
وقت جمعي خوش که در گرداب لنگر کرده اند

نامه پردازان که از مضمون غيرت آگهند
در حرم هم سعي در خون کبوتر کرده اند

از دو چشم دوربين در زندگي روشندلان
در ترازوي قيامت خويش را سنجيده اند

تن پرستاني که در تضييع آب و دانه اند
در رياض آفرينش سبزه بيگانه اند

اهل وحدت را نظر بر اختلاف جامه نيست
در گلستان بلبل و در انجمن پروانه اند

هيچ کس در کاروان زندگي بيدار نيست
ماندگان در خواب غفلت، رفتگان افسانه اند

صد بيابان در ميان دارند زهاد از نفاق
گرچه در پهلوي هم چون سبحه صددانه اند

پاي رفتن از حريم او کجا دارد سپند؟
در تماشاگاه او پا در حنا دارد سپند

از دورنگيها که پنهان داشت دوران در لباس
جرعه اي در دامن گلهاي رعنا ريختند