الهي نامه عطار

عزيزا هر دمي کز دل بر آري
که آن در ذکر حق حاصل نداري

حکيمش گفت يک حمام خواهم
در او يک ساعتي آرام خواهم

تو بيخويشي اگر با خويش آئي
ز خيل پس روان در پيش آئي

يکي مرغي است اندر کوهپايه
که در سالي نهد چل روز خايه

چو بنهد بيضه در چل روز بسيار
شود از چشم مردم ناپديدار

در آيد زود مادرشان بپرواز
نشيند بر سر کوهي سر افراز

عجايت در دلت بيش از شما راست
تو تا اگه شوي بسيار کار است

که تا آن هر بدي را در ره راز
جهاني نيکوئي يا بي عوض باز

که هر حکمت که از پيشان روانست
تو نشناسي و در خورد تو آنست

سحرگاهي بزرگي در مناجات
زبان بگشاد و گفت اي قائم الذات

چنين گفت او که آوازي شنيدم
که در دعوي ترا کذاب ديدم

کسي کو در رضا عين کمالست
چو راضيست او رضا جستن محالست

چنين گفتست شعبي مرد درگاه
که شخصي صعوه اي بگرفت در راه

يکي در دست تو گويم وليکن
دوم چون بر پرم بر شاخ ايمن

بگفت اين و روان شد تا سر کوه
بدو گفت اي ز بدبختي در اندوه

دل آن مرد خونين شد ز غيرت
گرفت انگشت در دندان ز حيرت

دو مثقالم نباشد گوشت امروز
چهل مثقال دو در شب افروز

بگفت اين و بپريد از سر کوه
بماند آن مرد در افسوس و اندوه

بدو گفتا چرا شادي چنين تو
که از شادي نگنجي در زمين تو

جوابش داد آن زنبور کاي مور
چرا نبود ز شادي در دلم شور

بزاري مي کشيدش خوار در راه
زبان برداشته مي گفت آنگاه

چو گام از حد خود بيرون نهادي
بناداني قدم در خون نهادي

چو يک جو خلق را آن زور بازوست
که وزن کوه قافش در ترازوست

رداي مصطفي بگرفت ناگاه
که با من نه زماني پاي در راه

که يارب گر در اين کار پرستار
مقصر آمدم ناکرده انگار