الهي نامه عطار

که هر طفلي که در خردي بمرد او
ره اين چار چيز آسان سپرد او

ترا پس اين همه در پيش از آنست
شب و روزت بلاي خويش از آنست

ولي گر جام خواهي تا بداني
بمير از خويشتن در زندگاني

شنيدم جام جم اي مرد هشيار
که در گيتي نمائي بود بسيار

پدر را گفت تا در کايناتم
بصد دل طالب آب حياتم

بدو گفتند اينجا هست مردي
که در دين نيست او را هم نبردي

بر او رفت و کرد آنگه سلامش
جوابي داد در خورد مقامش

کنون اين را امل خوانند اي شاه
ترا چون بندگان افکنده در راه

جهان جان ترا بس جاوداني
تو چه در بند اين جان و جهاني

توئي در سد خود يأجوج و مأجوج
که طوق گردنت بنديست چون عوج

و گر موئي خيانت کرده باشي
بکوهي آتشين در پرده باشي

ترا چندين بلا در پيش آخر
چه مي خواهي بگو از خويش آخر

که باران مي نيايد آشکارا
دعائي کن ز حق در خواه ما را

ز غيب الغيب چون فرمان بدادند
زبان در پيش پيغمبر گشادند

از آن گه باز مي گرئيم از آن گاه
ز قوم امتت کايشان در اين راه

ندانند وز پنداري که دارند
در آن پندار عمري مي گذارند

اگر بودي غم دينت زماني
نبودي هر دمت در دين زياني

بکن کاري که اينجا مرد کاري
که آنجا چون روي در زير باري

فزون از صد هزارش بود املاک
فزون از صد هزارش نقد در خاک

چو با خود کرد اين انديشه ناگاه
در آمد زود عزرائيل جان خواه

زبان بگشاد و زاري کرد آغاز
که عمري صرف کردم در تک و تاز

کجا بشنود عزرائيل اين راز
کشيدش عاقبت چون شمع در گاز

که من شرکت کنم با او در آن کار
بريزم زنده اي را خون چنان زار

چنين گفتست آن داننده پاک
که هر کو در مقامر خانه خاک

بتوبه گر چه در پيش صف آيد
ولي چشم شده کي با کف آيد