الهي نامه عطار

ملازم باش اين در را که ناگاه
بقرب خويشتن خاصت کند شاه

شبي برفي عظيم افتاد در راه
سرا پرده زده سلطان ملکشاه

قبائي از نمد افکنده در بر
ز ميخ خيمه بالش خاک بستر

همه شب لالکا در پاي مانده
ز دست برف بر يک جاي مانده

چو چشم نيستي در کارت آيد
شکر زهرت شود گل خارت آيد

کسي کو بي گريبان بي سر آيد
کجا هرگز کلاهش در خور آيد

اگر تو برگ سر عشق داري
به بي برگي تو دايم سر در آري

يکي پرسيد از شبلي که در راه
که بودت بدرقه اول بدرگاه

چو ديدي روي خود در آب روشن
گمان بردي سگي ديگر معين

ز خود فاني شدم کارم برآمد
سگي در راهم اول رهبر آمد

از آن موسي ز حق آن پايگه يافت
که از گهواره در تابوت ره يافت

بآخر چون ز خواب خوش در آمد
ز شرم شاه چون آتش بر آمد

در آن ساعت که تو بيخويش بودي
ز هر وصفت که گويم بيش بودي

در آن ساعت که ديدم جان فزايت
نبودي تو که من بودم بجايست

قمر گفتا که من در عشق خورشيد
جهان پر نور خواهم کرد جاويد

تو تا هستي خود در پيش داري
بلاي جاودان با خويش داري

ز چرک شرکت آنگه دل بگيرد
که دل در بيخودي منزل بگيرد

شبي در خواب ديد آن مرد بيدار
که ناگه بايزيد آمد پديدار

بدين زودي فراموشت شد اي پير
که آوردي تو شرک آخر در آن شير

چو تو از شرک درد از شير ديدي
خطي در دفتر وحدت کشيدي

تو وقتي در حقيقت بالغ آئي
که پاک از شير خوردن فارغ آئي

مگر مي رفت ابراهيم ادهم
براهي در دو کس را ديد با هم

چو ابراهيم اين بشنود در حال
چو مرغي مي زد از دهشت پر و بال

گه از خود رفت و گه با خويش آمد
ز مردانش يکي در پيش آمد

اگر خواهي کمال حال مردان
فنا شو در بقاي حال مردان