الهي نامه عطار

وجود ما اگر يک ذره بودي
هنوز آن ذره در خود غره بودي

اگر از خويش مي جوئي خبر تو
بمير از خود مکن در خود نظر تو

چو آمد چشم را مرگ تو در گوش
بمرگت گشت پيش از تو سيه پوش

حصاري از فنا بايد در اين کوي
وگرنه بر تو زخم آيد ز هر سوي

يقينش شد که ملکش جز فنا نيست
که در دنيا بقا را هم بقا نيست

که تو با ما يخي در آفتابي
و يا کف گلي بر روي آبي

چو بي کشتي تو در دريا نشستي
بگويد با تو دريا آنچه هستي

که از من در دو عالم من نماندست
وجودم يک سر سوزن نماندست

برون رفتم از آنجا صبحگاهي
کنون در پيش دارم سخت راهي

چو شد القصه شبلي تا حرمگاه
يکي را ديد پست افتاده در راه

من آن نازک تن تازه جوانم
که ديدي در فلان جائي چنانم

مرا با صد هزاران ناز و اعزاز
به پيش خويش خواند و کرد در باز

از آن مي سوزم و زان مي گدازم
که موئي در نمي گنجد چه سازم

تو خود در پيش چشم خود نشستي
ز پيش چشم خود برخيز و رستي

يکي شوريده اي مي شد سحرگاه
سر خاک بزرگي ديد در راه

چنين مرد قوي جان عزيزش
نمي بينم در اين ره هيچ چيزش

جهاني را که چندين ضر و نفعست
ببين تا چند در وي خفض و رفعست

به بيداري و گر يچ بر پيچ
چو در خوابي جهاني هيچ بر هيچ

طريقت چيست نقد جان فکندن
که خود را در غلط نتوان فکندن

چو چشمت نيست دائم در غلط باش
که نقشت راهزن آمد ز نقاش

همه کس را چو در خوردست معشوق
بکلي کي رسد هرگز بمخلوق

نباشد آگهي در خورد ما را
ز شوق او بماند درد ما را

پس آن بهتر که هرگز ندهدت دست
که تا در سوز او باشي تو پيوست

يکي ديوانه اي کو بود در بند
بلب مي گفت رازي با خداوند

از اينجا رخت سوي لامکان کش
براق صدر را در زير ران کش