الهي نامه عطار

نه آهي کرده نه اشکي فشانده
منم در کار تو حيران بمانده

مرا آگاه کن تا سر اين چيست
که در محنت چنين خوشدل توان زيست

چو من مي ديدمش استاده در راه
نبودم آن زمان از درد آگاه

بدل مي گفت اي پير سيه روز
از اين قلاش راه دين در آموز

همه کار تو در دردين باژگونست
ببين تا خود تو چوني او چگونست

بسي باشد که در دين اهل تسليم
ز کمتر بنده اي گيرند تعليم

زبان بگشاد چون با خويش آمد
که ما را رهبري در پيش آمد

الا اي راه بينان حقيقت
در آموزيد از اين هندو طريقت

که مي داند که در هر سينه اي چيست
ز چندين خلق داغش بر دل کيست

دلي کز داغ او آگاه گردد
رهش در يک نفس کوتاه گردد

يکي حبشي بر پيغمبر آمد
که توبه مي کنم وقتش در آمد

دگر ره گفت آن حبشي که آنگاه
که بودم در گناه خويش گمراه

صلا در داد ياران را پيمبر
که بشتابيد اي اصحاب يکسر

چو خالي نيست از عيب آدميزاد
اگر عيبي ترا در راه افتاد

بپوشم تا بپوشد کردگارم
که من بيش از تو در دين عيب دارم

رگ و پي همچو چنگش در فغان ماند
چو خرما جمله مغزش استخوان ماند

اگر يک قطره شد در بحر کل غرق
چرا ريزي از اين غم خاک بر فرق

چو اسکندر بزاري در زمين خفت
حکيمي بر سر خاکش چنين گفت

بسي گرد جهان در گشته ام من
براي اين چنين سر گشته ام من

اگر آنجا رسم ورنه در اين سوز
بسي مي گردم از حيرت شب و روز

اگر پايم در اين منزل بماند
دلم نا چيز گردد گل بماند

اگر دل هم در اين سودا بماند
بکالوسي بدست ما بماند

چو از دردي تو هر دم سرنگون تر
مرا تا چند گرداني بخون در

چو بو ايوب خود را خانه اي ساز
چو خانه ساختي در نه بهم باز

اگر تو کافري ايمانت بخشد
اگر در مانده اي درمانت بخشد