الهي نامه عطار

ز من اين جمله دعوي بود دعوي
کنون چون ذره اي در تافت معني

تو مي بايد که کل برخيزي از پيش
به هر دم مي درافزائي تو در خويش

بر اين در گر بخواهي اوفتادن
سرافرازيت از اين خواهد گشادن

بر اين در گر بيفتي چون خرابي
چنان خيزي که گردي آفتابي

يکي را گفت اين مرده که بودست
که ناگه شير مرگش در ربودست

بديشان گفت آن مجنون که برنا
اگر چه بود در کشتي توانا

و ليکن مي ندانست آن جگرسوز
که ناگه با که شد در کشتي امروز

که آنجا زيستن جان دادن آمد
به آمد جمله در فتادن آمد

چو چاره نيست ز افتادن کسي را
بدين دريا در افتادن کسي را

تو گر اينجا نيفتي جان نداري
که در برخاستن ايمان نداري

نبايد هيچ عاقل را جهاني
که بر مردم سر آيد در زماني

نخواهداو رحم هرگز دگر بار
که گردد باز در ظلمت گرفتار

چنان کان طفل آيد در جهاني
نخواهد با شکم رفتن زماني

اگر قلبت نخواهد برد ره پيش
چگونه ره بري در قالب خويش

وليکن گر تواني همچو مردان
ز جامه در گذر جان را بگردان

حبيبش گفت اي استاد مطلق
بدان اين يافتم من در ره حق

بگو تا کيست عارف گفت آنست
که گر در پيش او هر دو جهانست

کنون امروز مي گوئي چنين تو
تناقض مينهي در راه دين تو

ولي چون آن همه پيوسته بيني
بدو نيکش همه در بسته بيني

ز عکس صورتش ديوار حمام
همه رقاص گشته از در و بام

دلش چون ماهئي بر تابه افتاد
وز آن آتش در آن گرمابه افتاد

شهش گفتا چو رويت در نظر بود
ز يک يک بند تو دل بي خبر بود

چو معشوق تو با تو در حضور است
اگر آهي کني از کار دور است

يکي قلاش را در پيش ره ديد
ز سر تا پاي او غرق گنه ديد

در آن سختي نمي کرد آه قلاش
که مي خنديد و خوش مي گفت اي کاش