الهي نامه عطار

رسيد القصه در بصره شبانگاه
براي خواب يکسو رفت از راه

بکنجي در شد آنجا کشته اي بود
ميان خون و گل آغشته اي بود

نمي دانست شد با کشته در خواب
همه جامه ز خونش گشت غرقاب

بدو گفتند اي سگ از کجائي
که در تو مي نبينيم آشنائي

مرا اين کشته روشن گشت آنگاه
که روشن گشت عالم در سحرگاه

رسن در حلق او چون خواست افکند
ببالا کرد سر سوي خداوند

براي جان من در باخت جانرا
چگونه خون بريزي اين جوان را

چه مقصود است از طاعت مدامت
که در ديوان بدبختانست نامت

چنان پنداشتم من روزگاري
که من هيچم نيم در هيچ کاري

چو دانستم که آخر در شمارم
بيک طاعت زيادت شد هزارم

نميانديشم از نزديک و دورش
که دائم اين چنينم در حضورش

يکي پير بخاري بود در راه
مخنث پيشه اي را ديد ناگاه

چو در خانه نشستن گشت بسيار
دلش بگرفت از خانه بيکبار

کسي نزديک کوشهدي فرستاد
که اي در راه حق داننده استاد

ز بيم ملحدي در خانه ماندم
اگر عاقل بدم ديوانه ماندم

چو حق مي کرد در اول پديدت
نپرسيد از تو چون ميآفريدت

چو بي تو آوريدت در ميانه
ترا بي تو برد هم بر کرانه

چو راهت نيست در ملک الهي
چنان نبود که تو خواهي چه خواهي

هر آنکس را که دولت يار آيد
همان دولت ورا در کار آيد

پسر گفتش اگر در جاه باشم
چرا آشفته و گمراه باشم

چو من در اعتدالي جاه جويم
مکن منعم اگر اين راه جويم

اگر اندک بود در جاه ميلم
غرور جاه نربايد چو سيلم

پدر گفتش چه گر اندک بود جاه
کز آن اندک بسي ماني تو در چاه

در اين ره گر بطاعت بنگري باز
ترا حالي حجابي افتد آغاز

بزرگي بود از اصحاب توحيد
که شد در باديه عمري بتجريد