الهي نامه عطار

که او از خاصگان درگه ما است
شبانروزي سلوکش در ره ما است

سلامش کرد موسي گفت آنگاه
که گر هستت بچيزي ميل در خواه

لباس او چو ما داديم پيوست
چگونه موسي آرد در ميان دست

عزيزا کار آسان نيست با او
سخن جز در دل و جان نيست با او

سخن با او چو در جان و دل آمد
سخن آنجا ز دنيا مشکل آمد

فلک را در صفش مشمر ز مردان
زني پير است چرخي کرده گردان

چو در خود مي کشد چندين نهنگت
چگونه بر فلک باشد درنگت

کجا لايق بود در قدس و پاکي
کرام الکاتبين را جرم خاکي

که در عالم هزاران جان درآيد
که تا يک جان از اين سر با سر آيد

چنين گفتند کان مدت که ارواح
در او بود آفريده پيش از اشباح

چنين نقلست کان جانهاي عالي
در آن مدت که بود از جسم خالي

بجمع آن جمله را پيوسته کردند
بيک صفشان بهم در بسته کردند

بر آن قسمي که باقيماند در راه
پديد آمد ز چپ دوزخ پس آنگاه

چو اين قسم دگر دوزخ بديدند
زده جان نه ز دوزخ در رميدند

چه مي بايد شما را در ره ما
که لازم شد شما را درگه ما

چو با هر جانش سري در ميانست
گمان سر هر جاني چنانست

چو موسي را بره در ميکشيدند
سر هجده هزاران تن بريدند

که آنرا دوست تر دارم به عالم
که او را داده ام در خفيه خاتم

نگه کردند در يکديگر آن گاه
از آن سر کس نبود البته آگاه

اگر دل خواهدت اي مرد جانباز
که کاري باشدت در پرده راز

نواله از جگر کن شاد ميباش
ولي در خاک و خون آزاد ميباش

که تا تو خون ننوشي در جدائي
نيابي ره بسر آشنائي

در آن يک هفته او از پاي ننشست
صلوة و صوم بودش کار پيوست

چو باز آمد مگر يک گربه ناگاه
فکنده بود پست آن کاسه در راه

که اندوه من و دنياي محتال
نيايد راست در يک دل بصد سال