الهي نامه عطار

اگر خواهي براي تو جهاني
پديد آيد ز قدرت در زماني

در آن عالم نباشد مرغ از بيض
سراي از خاره و آنگه حور از حيض

چو دل اينجا ز عشق او فروزي
کجا در آتش دوزخ بسوزي

کسي گفتش مرو ديوانه اي تو
که افتاد آتشي در خانه تو

چو سنگ و آهن افتادند در کار
ز هر دو آتشي آمد پديدار

در آمد سوخته کز سوز مي زيست
زبان بگشاد آتش گفت او کيست

چو صدق سوخته بشناخت آتش
ز عالم دست با او کرد در کش

شريعت گفت چون برخيزي از راه
منه در گور خشت پخته آنگاه

چراغي کز در حق نازنين است
مثالش چون چراغ ياسمين است

اگر چه در مشقت مي بود زيست
ز ما نازکتر و بيچاره تر کيست

چو مرد آن نامه بيند يک دو ساعت
در او نه معصيت بيند نه طاعت

زبان بگشايد و گويد آلهي
نوشته نيست در نامه چه خواهي

خطاب آيد که من عشاق خود را
بنامه در نيارم نيک و بد را

و گر وحشي صفت در پيش آئي
دهندت نامه تا با خويش آئي

چو در نامه نبيند جز سياهي
زبان بگشايد و گويد الهي

به توبه در پشيمان گشته باشد
همه درديش درمان گشته باشد

ترا در پيش چندين پيچ پيچي
نه زان آمد که يعني هيچ هيچي

بلي اين جمله زان افتاد در راه
که تا از خويش گردي بو که آگاه

نديدي آنکه يوسف از بن چاه
به تخت سلطنت افتاد و در جاه

نديدم در زمانه آدميزاد
ز حب مال و حب جاه آزاد

نه عيسي بر فلک رفته است از جاه
فرشته دائم از جهل است در چاه

پدر گفتش در اين شوريده زندان
بطاعت ميتوان شد از بلندان

اگرچه در ره حق خاص خاصي
شوي گر جاه يابي مرد عاصي

که تا روشن شود چشمم برويش
که دل مي سوزم در آرزويش

خطاب آمد که ما را اهل دردي
بصدقي در فلان وادي است مردي