الهي نامه عطار

بدست خويش روزن کرد مد روس
که تا در خانه تنها ماند و محبوس

در آويزي بده انگشت ار خويش
نياري شد يکي انگشت از پيش

چو آخر روز بايد کرد تسليم
چه مي پيچي در اول گير تعليم

نديدي وقت رفتن مار را هيچ
که در ره مي رود پر تاب و پر پيچ

و ليکن چون بسوراخ آورد روي
در او کژي نماند يک سر موي

که تا ننهد ز سر آن پيچ پيچي
نيابد راه در سوراخ هيچي

چو در کوري تو پي گم کرده ماني
چو کوران از برون پرده ماني

نبيني خلق را نه پا و نه سر
ز کوري زخم خورده ماند بر در

شقيق بلخي آن شيخ مدرس
مگر مي گفت در بغداد مجلس

سخنها در توکل پاک مي گفت
برفعت برتر از افلاک مي گفت

بمردم گفت در باب توکل
قوي باشيد و منديشيد از ذل

که من در باديه دلشاد رفتم
توکل کردم و آزاد رفتم

کجا بود اين توکل آن زمانت
که افکند آن درم در صد گمانت

رها کن در ميان خاک و خونش
که گلگونه چنين بايد کنونش

کآلهي پيرهن در تن ندارم
و گر تو صبر داري من ندارم

ببايد مرد اول مفلس و عور
که تا کرباس يابد از تو در گور

چو تو خوني و خاک از پاي تا فرق
ميان خاک شو در خون خود غرق

کسي کو در ميان خاک و خونست
چرا سر مي کشد چون سرنگونست

ولي چون باد از او در مريم آمد
ز روح الله حيات عالم آمد

اگر تو زين خراب آزاد گردي
چو گنجي در خراب آباد گردي

چو در بندي تو اين شاديت از چيست؟
چو هستي بنده آزاديت از چيست؟

زبان بگشاد پيش شيخ مجنون
که گر در بند دارم پاي اکنون

دلم در بند نيست واصلم اينست
چو دل بگشاده دارم وصلم اينست

ببحر سينه خود شو زماني
که تا در خويش گم بيني جهاني

چو داني کان جهان در تو عيانست
بجائي ننگري کان يک زمانست